okulun en kötü sınıfı, en kötü diyorum çünkü diğer sınıfların en tembel ve yaramaz öğrencileri gelmiş bu sınıfa yerleştirilmiş. öğrenciler de biliyor bunu, hallerinden memnunlar. hatta bunu kullanıyorlar.
genelde müfettişler bile bu seçilmiş(!) sınıfa uğramazken o gün uğrayacağı tuttu bu müfettişin. daha önceden başka bir okulda tanışmıştık ve beni "reşat nuri'nin çalıkuşu"na benzetmişti.
geldi, arkaya oturdu.
sınıfta bir sükunet. neyse dedim, başlayalım. sınıfın en berbatları o gün ödevlerini yapmış parmak kaldırıyorlar. kızarıyorum bozarıyorum, bilerek mi yapıyorlar, diye kızıyorum. ama söz hakkı vermek zorunda olduğum için söz hakkı veriyorum ve soruları biliyorlar, yapıyorlar.yüzümdeki şaşkınlığı eminim arkadan fark ediyor müfettiş ama elindeki deftere not tutuyor.
sonra müfettiş izin isteyip öğretmenler odasında gidiyor, teneffüste ben de gidiyorum.
"sana geçen yıl çalıkuşu derken haklıymışım. tebrikler, bu sınıfı adam etmişsin, geçen yıl böyle değildi bu sınıf" diyor.
ben de içimden "dün de böyle değildi bu sınıf" diyorum müfettiş beye tebessüm ederek.*
