acı bir çocukluk hatırasıdır. içler burkan, heves kıran o günlerin en acımasız istek halleri. hani vardır ya bir klişe cümle "şimdiki çocuklar şanslı" diye, harbiden de öyle. bizim vaktimizde (sanki 50 yıl geçmiş gibi, neyse) muz denen meyve lüksün, zenginliğin simgesiydi. zaten muz da denilmezdi çikita denirdi muza. böyle bandrollü mandrollü. diri ve büyük ve de tatlı. şimdiki gibi marketlerde indirime giren sarı şeylere benzemezdi tadı. hasta olunca, birinin bebeğine veya yılbaşı, doğum günü gibi özel günlerde girerdi eve muz denilen meyva. hep ulaşılmazlık bir istek vardı muza karşı o yıllarda. manavın önünden geçilirken söylenemezdi her zaman anneye babaya... ama istediğini hareketlerle belli edilirdi.
isteyipte elde edememinin ne olduğunu öğretir insana.
şimdi ara ara alıyorum markete bir yere girdiğimde. o eski tadı ve heyecanı bulamıyorum muzlarda. soğumuşum, soğutmuşum kendimi her şeyden olduğu gibi. küçük çocuklara ısmarlamak istiyorum ama işin sonunda yanlış anlaşılmak veya salak saçma bir soru gelir diye vazgeçiyorum. artık o eski masumiyet yok çünkü hayatta. herşeyin tadı kaçmış aynı muzlar gibi. renkler yerinde hatta belki de daha güzel ama ne tat var ne de kalıcılık. sadece satılasıya kadar.
geçenlerde bir başlık vardı. 90 doğumluların anlayamayacağı şeyler gibi bir şey. evet aynen öyle. olay ne para ne pul. muz değişik bir şeydi o zamanlar için. bilemiyor veya hatırlayamıyorum ama nimetti muz, bir çocuğu mutlu eden ve hayal kırıklığına iten.
geçmişten günümüze muz türk insanının çocuklugunda ciddi etkilere sahiptir. 1950 li yıllarda bir ilkokul ögrencisine muzu verirseniz onu kabuğu ile yemesi mümkünken * 1990'lı yıllarda bu söz konusu olmamaktaydı. ta ki o felaket başımıza gelene kadar. sene 1995'i gösterdiğinde; beslenme çantalarındaki muz artık bir statu göstergesi olmuştu. o zamanlar haftada birkaç kez beslenme çantamı süsleyen muz, artık annemin: "oğlum yiyemeyen arkadaşların vardır belki " serzenişi ile veto yemişti bir kere...
hic bi zaman farkedilememis de olsa, kabugu guzel koku yayar diye ogrendik babadan, o hep oyle yapardi. hala ne zaman yesem odamda bi koseye birakirim, bikac gun sonra kapkara olunca atarim.
