bazılarının yaşam felsefesidir. severler işte mutsuzluğu. sürekli depresiftirler, dert anlatırlar, o negatifliklerini ille etrafa da yayarlar. bazense tercih ederiz mutsuzluğumuzu, bilinmeyen uğruna ondan ayrılmaktan, daha da mutsuz olmaktan korkarız kimbilir? karşı kıyı korkutur bazen, macera havamızda olmayız, mutsuz mutsuz devam ederiz hayatımıza. belki de bizi kurtaracak ihtimallere "elveda" der, ıssız adamızın kenarından geçen gemiyi görmezden geliriz. iyi mi yaparız bilmem. ***
bir tür kabulleniştir. bir yenilgiyi kabulleniş...
zira asıl sevilen mutsuzluk değildir. ama sevilene dair elde kalan tek şey mutsuzluksa eski fotoğraflara bakıp mutsuzluğunuzu sevmekten başka elden ne gelir ?
Yenilgi değil, galibiyettir mutsuzluğu sevebilmek. Mutsuzluktan zevk alan ve karamsar olup en kötü durumu göz önünde bulundurmaktan hiçbir şey kaybetmeyen biri... Ayrıca mutsuzluğu göze almış biri daha büyük riskler olabilir. Unutmayalım ki kaybedecek hiçbir şeyi olmayandan daha etkilisi kaybedeceğini umursamayandır, o da mutsuzluğu göze alandır. Bu yüzden mutsuzluğu sevmek gayet güzel, epey de uyguladığım bir hayat stratejisidir.
mutlulukların sürekli mutsuzlukla noktalandığını öğrenen bünyenin mutsuzluğa tepkisiz olması durumudur. sevmek değil aslında mutsuz olması gerektiğinin farkına bile varmamaktır.
