galiba ciddi ciddi gerçek olabilecek durum.
olmam diyordum. daha fazla mutsuz olamam diyordum ama olunuyormuş. oldum çünkü, oradan biliyorum.
öyle sallantıdayım ki son iki gündür. daha kendi içimde karara kavuşturamadığım şeyler varken bir de bu belirsizlikleri etrafımdakilere anlatma çabam var. daha doğrusu çabalamaya fırsat bulamadan yakın arkadaşlarımın belki dost dediğim insanların kıramadığım ön yargıları var.
yakın arkadaş dediğin daha az alınmaz mı? daha az gücenmez mi? ne bileyim daha az kırılmaz mı sana? çünkü bilmez mi o senin içini, ne derken aslında ne demek istediğini, fevri çıkışlarında aslında onu yapmak istemediğini, açıklama yapmıyorsa bunu seni adam yerine koymadığından değil kendi içinde heyecandan geberiyor olmasını...
benim bildiğim yakın arkadaşlar böyle yaparlar. çok yakın arkadaşım olduğundan da değil he. öyle olmalıymış gibi geliyor bana sadece.
genel anlamda duygusal bir insan değilim. hatta biraz sıkarsak odunsu kısma giriyorum. ama bu hassas olmadığım anlamına gelmiyor. dışarıdan ne kadar sert görünürsem görüneyim benim de yalnız kaldığımda düşünecek milyonlarca şeyim var. bunu dışarı yansıtmıyor olmam ağır konuşmaları, sinirle söylenmiş bile olsa asla kabul edemeyeceğim şeyleri işitsem bile etkilenmiyorum demek olmuyor.
kendimi tüfekle ateş edilmiş ve çeşitli yerlerimden saçma yemişim gibi hissediyorum. nerenin üstünü bastırsam öbür taraftan daha çok kan akıyor.
çok mutsuzum sözlük üstelik hayatta çok daha fazla mutsuzluklar olduğunu bile bile. bencilce mutsuzum.
Bugün de ölmediysem öyle bir şey yoktur. Hem mutsuzluğun dibini sıyırıyorum, hem kendi kendime beddua ettim, hem de aldığım bedduanın haddi hesabı olmamakla birlikte bu hayatta en son duymak istediğim şeyi söylemesini en son isteyeceğim kişiden duydum.
insanlar çıldırma anlarında gerçekten ne yaptığının farkında olmuyor. Böyle yaşanmıyor. Bundan kaçamıyorum da, bir şekilde bunun içine çekiliyorum. Ben de kendi hayatıma bakmak isterdim ama buna iznim yok. Kabusun içine sürüklenmek zorundayım çünkü. Benim de tanık olmam lazım bunlara. Çünkü ben insan değil de robotum ya, ben hiç üzülmem ya. Peh. Kötü biriymişim, varsın kötü olayım. Varsın kimse sevmesin beni. Nasıl olsa ya ölüp gideceğim ya da arkama bile bakmadan terkedeceğim buraları. Bende fil hafızası yok ama bunları kim duysa aynı şeyi düşünürdü eminim. Hatta bunları başkası duymuş olsaydı şu an bunları yazamıyor olacaktı. Çünkü duyduklarıyla harekete geçecek ve yaratıcının kendisine bağışladığı canı kendi alma hadsizliğini yapacaktı. Şu an boğazımda bir yumru var. Tekrar ağlamak istemiyorum, gözlerim yeterince şişmiş vaziyette zaten. velhasıl mutsuzluktan ölünmüyor. Hoş Bu da bir kaçış olurdu ya, neyse.
kendini bırakmaya bahane arayanların sığındığı bir durumdur bence. mutsuzluktan ölünseydi, dünyada insan kalmazdı. ha dersiniz ki, böyle böyle, iç hastalıklara yavaş yavaş davetiye çıkarmaktır, anlarım.
Yaraticiliga sebep olabilir. Bu anlarda yalniz kalmak iyidir. Hem baskasinin canini sikmazsiniz hem de sanatsal anlamda bir seyler uretebilirsiniz. Uretemiyorsaniz zorlamayiniz. Zorlamayla uretim olmaz zira. Akis onemli. Akisina biraktiginizda ilham perisinin kanatlarini ucundan yakaladiginiz gibi suzuleceksiniz goge dogru. Sonrasi size kalmis.
