Herkes birileriyle ya da kendilerince mutluluk kovalıyor. Karmaşık davranıyor. Ama ben mutsuzuluğa da var mısın diyecek kadar cesuru arıyorum. Çünkü daimi mutluluk bayatlar.
Dudakların 180 derecelik bir ağirlikla yer cekimine meydan okuyamacak hale gelmesi .sentez biyetine agresiflikle suskunlugu ayndi anda barindirabildigim bir ruh halidir
Mutsuzluk.
Koskoca bir hayal kırıklığı,
Koskoca bir yalan yığını
ve
Koskoca bir çift mavi göz.
Gökyüzü istediğinde sana hem gökyüzü hem deniz olan kıyısında uyuya kaldığın deniz. Onun gözleri.
Ağladığın zaman gözyaşlarını omzunda sildiğin adamın gözleri. Aslında silemezsin, dokunamazsın ne dokunabilir nede konuşamazsın sadece uzaktan bakarsın. Uzaktan dokunursun, uzaktan konuşursun yüreğiyle, uzaktan bakarsın gözlerine
ve yine uzaktan
silersin gözlerini omzunda.
Demogoji yapmayalım.
Amip kafalı ya.
Bak sinirlendim.
Her neyse.
Mutsuzluk sebepsiz yere varılan erişilen bir duygu değildir.
Birçok faktör dahil olabiliyor işin bu kısmına.
Ve amına koyayım çok kötü birşey.^^
kadın frengi hastası, 8 çocuğu var. bu çocukların üçü sağır, ikisi kör, birisi de zeka engelli. kadın hamile ve doğan çocuk beethoven
sarhoş baba, hasta anne, yatılı okullarda geçen yalnız bir çocukluk, bitmeyen depresyon ve sara hastalığıyla mücadele eden dahi; dostoyevski
6 çocuktan ilki o, iki erkek kardeşi bebekken ölüyor, üç kızkardeşi nazi zulmünde ölüyor. babası baskıcı, geçimsiz. o ise hep yalnız; onun adı kafka
11 yaşında babasını kaybediyor, dedesi sert kişilik. onu evden gönderiyor. yoksul aile, 11 yaşında tersanelerde çıraklığa başlıyor; gorki
babasından sürekli kemerle dayak yiyen bir çocuk.. çogu geceler sokakta yatıyor. cildi hasta, karaciğerinden muzdarip ; bukowski
13 yaşında annesi ölüyor, okula gidemiyor, hayatı boyunca ruhsal hastalığının tekrarlayan ataklarından muzdarip. bir kitap kurdu; virginia woolf
babası borçları yüzünden hapishaneye düşünce çalışarak borçları ödemek, ailesine bakmak zorunda kalan, okula gidemeyen küçük bir çocuk kendini yetiştiriyor;charles dickens
“mutlu insanın hikayesi olmaz”
( umberto eco )
Not: alıntıdır.
Mutsuzum,Aşkımı gömdüm.
Hem kalbime,hem toprağa.
Mutsuzum çünkü,
Melekler onu birdaha göremeyeceğim yerlere götürdü.
Mutsuzum, ne zaman mutlu olsak, birşey oluyordu.
Şimdi birşey olmadı, birşey öldü.
Bir hayli mutsuzdum. Çünkü sevdiğim kadın iki ay kadardır yoktu. bir dahada hiç olmayacaktı. işin boktan tarafı onu sevdiğimi ondan ayrıldıktan sonra farketmiştim. mutsuzdum çünkü okul konuları can sıkıcı derecede kötü gidiyordu. mutsuzdum çünkü dün gece bir kadınla sevişmiştim. mutsuzdum çünkü artık çok sıkılmıştım. Eksiklik hissim alkolle harmanlanınca ben bile bazen kendime dayanamıyordum. Değişen sadece zaman ve isimlerdi. Ben değişemiyordum. Galiba yavaş yavaş değişebileceğime olan inancımı da yitiriyordum. Başka kadınlar kokuyordum. Başka kadınlar kokluyordum. Parfüm kullanmıyordum.
Mutluluk en büyük uyuşturucudur. O halde mutsuzluk iyidir. Huzursuz hissedersin, durumundan memnun olmazsın ve bu seni geliştirir. Hayatını sorgularsın, davranışlarını, insanlarla ilişkilerini ve bu sayede bir şeylerin farkına varabilirsin. Hep aslında mutsuzluktan kaçıp mutluluğa ulaşmak için çabalar insan, oysa kendisini geliştirmesini sağlayacak, ona fayda verecek yegane şey mutsuzluktur. Bilim, teknoloji ve hayatımıza kolaylık sağlayan şeylerin hepsi insanların durumlarından memnun olamayıp daha iyisini yapmaya çalışmasıyla olmadı mı? Bu yüzden mutsuz olmak güzeldir.
turgut uyar'ın yatay ve dikey mutsuzluk diye ikiye ayırdığı his.
mutsuzluktan kaçış, saklanış mümkün değildir. çünkü mutsuzluk dıştan gelebildiği gibi, sinsi bir hastalık gibi içten de sarabilir sizi. aniden çöken huzursuzluk, karamsarlık hisleri gibi. dışa karşı kendinizi tecrit etseniz dahi içten gelen mutsuzluğu alt etmenin yolu yoktur.
mutsuzluğun kaçışı yoktur, sadece an gelir sizi pençesine alır, yaralar ve bırakır. zamanla iyileşirsiniz. hayat zaten mutsuzluğun sizde açtığı yaraları mutlulukla kapatmaya çalışmalarınızın toplamından ibarettir.
