an itibariyle hissettiğim hissizlik. evet, hissedebildiğim tek şey, hiçbir şey hissedemediğim. peki, felsefe yapmayı bir kenara bırakıyorum; kimseyi bu başlık altında "n'oluyor lan?" durumuna getirmek istemiyorum. mutsuzluk illettir. sümük gibidir, yapışıverir. siz temizlemek için uğraşır, uğraşır ve uğraşırsınız. oysa yaptığınız tek şey, biraz daha sümüğe bulanmaktır. bu aşamadan sonra da ne yapacağını bilememektir. siz yapılabilecek en mantıklı şeyi yapmaya çalışmışsınızdır; ama başarı sağlayamamışsınızdır. bu sizin suçunuz mudur? evet, bir parça öyle tabi, kimseyi kandırmaya gerek yok. çünkü mutsuzluk bir seçim meselesidir; ve kimse o sümüğü gelip sizin üzerine yapıştırmadı.
günler geçer bu şekilde; haftalar, belki aylar. durumu benimsemiş kişi için bir ömür geçer elbette. zamanla alışılır bu duruma. alışma evresinde bir şey keşfedersiniz: tek buhranınız, kendi hayatınızdır. * alıştıktan sonra o sizin yaşam biçiminiz olmuştur; çok sevdiğiniz için üzerinizden hiç çıkarmak istemediğiniz kıyafetiniz gibi. ama dedim ya, alışılmıştır artık duruma; o yüzden o kıyafetin ne bokun içinde olduğunun da bir önemi yoktur.
size bir de sır vereyim: artık depresyondasınız, rahat bir nefes alabilirsiniz.
ben mi? ben o kıyafetimi kirli sepetine gönderdim, hem de yuvarlayıp basket atarak. sümük de böylece o sepetteki yerini almış oldu. bu kadar kolaymış demek ki...
anlaşılamamaktan da kaynaklanır. içinizi döktüğünüz kişi size anlamsız cevaplar verip, boş gözlerle bakıyorsa, mutlulukta bi o kadar boştur o an için. "kimse beni anlamıyor" serzenişi değil bu. planlarınızı, fikirlerinizi, şikayetlerinizi, dileklerinizi hayatta en değer verdiğiniz insana anlatıp karşılığında bir hiç buluyorsanız mutsuzluk o anda gelir yanınıza ve bir daha da gitmez.
-sağlık:
her şey dört dörtlük, harika gidiyor planlarınız, haliyle keyfiniz yerinde olacak. ki; o korkunç bulantıyla ortamı terk etmek zorunda kaldınız.
sağlığınızın ani kötüleşmesi sizi hayatınızdan çekip alır ve ne keyf kalır ne tad...
nice zenginlerin ilacına vasıta olamamıştır para ki; en büyük * zenginlik sağlık dedirtmiştir.
yetmemiş...
cihan padişahı sultan süleyman'a da andırmıştır anlamını... "halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi, olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi."
-başarı:
başarmak varlık olmanın göstergesidir.
çocuk yürümeye attığı ilk adımı başardığında yüzündeki en görülesi "zafer" ifadesidir.
anneden/babadan takdir/onaylanma aldığında içinde hissettiği kazanım/başarı tadına varılası duygudur.
kişinin hayatından ne beklediğini bilmesi, enerjisini bu belli yöne akıtması ile bilinçli olmanın verdiği istenen hayatı elde edebilme muradı, erilesi bir hazdır.
yanlış kararlar ya da şanssızlıkla veya nasipsizlik ile yakalanamamış hedefleri, düşünmeye kalkmak bile yüz hatlarını gerer. farket.
-huzur:
değerleri bilmek ayrıdır, sahip olmak ayrıdır. ya değerlere ters düşmek... kendine ters düşmektir. ruhun çalkalanır. keyfin kaçar... huzursuzsun.
-paylaşmak:
neçok zengin olsan nedir, gelip çulun üstünde oturup hatrını sorup bir kuru ekmeğin paylaştığın, bir tas su ikram ettiğin vaki olmamış ise...
sevincini paylaşıp çoğaltamıyorsan, derdini paylaşıp yüreğindeki taştan kurtulamıyorsan, bir dost edinip hasbihal edemiyorsan...
vaz geçtim; yoldan geçen bir kula gönüller açan "selam" anlamındaki bir tebessümün sıcaklığını hissettiremiyorsan...
ne derece keyif vardır yürekte, sorulur...
notumsu: bünye üzerinde bir tanesinin... yalnız bir tanesinin dahi negatif varlığı mutsuz kılmaya yeter...
hava güzel, dışarda güneş var, mevsimlerden yaz, günlerden Salıyken; bir gece önceden sabahlamış ve hala bilgisayarın başında çalışmak zorunda kalmak; denizi, börtü böceği, yeşil ormanları, olyimpus'u düşünüp kahretmektir kendini...
en guzel tanimlari umut sarikaya tarafindan yapilan duygudur. mutsuzluk kimi zaman kursun kalemin arkasindaki silginin altindaki metalin kagidin uzerine cizzt diye bir ses birakmasi, kimi zaman degistirilen ampulun kafasinin elde kalmasi, kimi zaman ise perde takarken ortada bir yerde takilmamis bir halka gorup herseye yeniden baslamaktir. budur.
ansızın gelir. karabasan gibi çöker. nedensiz yere...
belki de birikir mutsuzluklar insanın hafızasında. en kötü zamanlar arka arkaya sıralanmıştır. kişi zor olanı seçip onunla karşı karsıya kalmıştır. secenekler azdır bu haleti ruhiyede. kişi, kendini en kötüye sürükler coğu zaman. zaten ters giden hayat bezdirmiştir. yalnızlık, stres, manevi boşluk, sevgisizlik, reddedilişler, tahammülsüzlük... ve daha bircok faktör arka arkaya sıralanır. gencecik bünyeyi zorlar. kendini avutup, ruhunu biraz olsun tatmin etme yollarını arayan kişi medet umar olur türlü sapkınlıklardan. yozlaşan toplum zaten insanın yanlışlar yapması için gereken elverişli zemini fazlasıyla hazırlamıştır.
(bkz: bir insanın iç acıları toplamı)
(bkz: depresyon)
hayattan hatta kendinden bıkmışlığın, sıkılmışlığın sonucu,
içindeki titremelerin uykusuz gecelerinin sebebi,
yapıştığında yakana bırakmak bilmeyen
insanı hergecen gün biraz daha içine çeken ruh hali.
