çocukken bir rockstar olacağımı düşünürdüm yada bir futbolcu belki? kimbilir milyonların izlediği birisi!!!
acaba kim insanların mutsuz olmasının sebebini eğitime bağlayıp ''eğer eğitilirlerse topluma uyum sağlayan mutlu bireyler olurlar'' gibi aptalca bir görüşü ortaya attı??? peki ''fazlasıyla ürün üretirsek insanların bütün ihtiyaçlarını karşılarız, onlar konfora kavuşunca mutlu olurlar ve suç oranı azalır'' gibi aptalca bir görüş kime ait? diğerleri nasıl inandı ki buna???
okuduğum bütün hikayelerin mutlu sonla bitmesine kim karar verdi? ''ama hayat böyle değil ki'' itirazı neden duyulmadı? neden ''mutlu'' diye bir insan ismi olmasına karşın ''mutsuz'' diye yok??? kafamı kurcalıyorlar!!
sen, yoksa içindeki bir his mi ''mutlu olacaksın'' dedi sana?? şuana kadar hep ''x sene sonra bugünler mutlu olacağım'' diye mi yaşadın?? hayatın aldatmacasıdır bu, tanrının içimize gizlediği bir üç nokta. tazı yarışmalarında ileride tavşan koşar değil mi???
bir dağa tırmanırken ''bu son tepe'' dedik kendimize ''ardında huzurlu bi hayat bekliyor beni...'' düşünemedik dağa tırmanırken arkası gözükmezdi. bu sebeple mutsuzluklarımıza neden arıyoruz şimdi. kimisi sistem diyor, kimi iş, kimi anne diyor kimisi baba. birilerimizi suçluyoruz, saldırıyor, yıkıyoruz. kimi zaman çevremizi kimi zaman kendimizi.
işte sorun buradan kaynaklanıyor bence. mutluluk mutsuzluğun vazgeçilebilir bir şey olduğu sanısından kurtulmakta gizlidir, mutluluk bu dünyaya mutlu olmak için gelmediğimizi idrak etmekte gizlidir. bir şey beklememek hayattan hiç bir zaman hayal kırıklığına uğramamızı sağlayacaktır, buda uzun süre bunları anlatmaya çalışmıştır insanlara. hani bilirsin, nirvana...
ben de senelerimi hayalimdeki hayatı yaşayacağıma inanarak geçirdim. şimdi bakıyorum kabusum olmayacak bir tanesi yeterli benim için bu sebeple ademin ceza olarak gönderildiği sürgünde mutluluğu aramayı bıraktım. bence kabullenmeli, hayat her zaman boktandı ve boktan olarak kalacak.
milyonlarca izleyici hayallerinden de kurtarmalı çocuklarımızı malum hayatın dümeni planlandığı gibi seyretmez. bak bana, 1 tane bile izleyenim yok hatta muhtemelen okuyanım da...
bazen bencillik gibi gelir bana mutsuzluk. gerçekten mutsuz olunca ve bu mutsuzluğu hissettirmeye çalışınca, elinden biri tutsun, kaldırsın demek gibi gelir. aslında burada sıkıntı yok. kötü gününüzde yanınızda olan birilerini istersiniz. sorun şurada. bu mutsuzluğu gerçekten yaşamaya gereğiniz var mı. hani değer mi gibisinden. ki değse bile etrafınızda size destek çıkacak kaç kişi var. manevi olarak tabii ki. zaten tüm bunları düşündükten sonra mutsuzluğun saklı kalması daha iyi gibi geliyor bir anda. ve sonrasında o meşhur kalıbı ortaya çıkarıyor bünye. aslında en çok gülümseyenler, içinde en çok derdi tasayı taşıyanlardır diye.
hayatın bize mutsuzluğu sunmadığı, sadece bizim nankörlüğümüzden biz bu dünyaya mutsuz olmak için mi geldik diye anlamsız sorularla beynimizi yaktığımız duygu hali. evet hiç kimse eşit şartta doğmuyor büyümüyor, yaşayamıyor ve hatta herkes için ölüm bir olsa da eşit şartlarda ölmüyor. bu hayatın gerçeği. peki bunun mutsuzluk ile ne bağlantısı var derseniz, yaşadığımız her mutsuzluğu mağdurluk olarak görüyoruz. gördüğümüz için de mutsuzluğu düzelteyim derken iyice boka sardırıyoruz. onun için her şey akışında güzel aslında. mutsuzluğun tek iyi tarafı şu sanırım, ya da bu da iyi değil ama neyse. ayrıca onu da biz erkekler değil kadınlar özel dönemlerinde ister istemez başarıyor. şu; başkalarının mutsuzluğundan mutsuz olmak. mutsuzluğuna moral verici şeylerle değil de, o mutsuz olduğu için mutsuz olmak gibi.
