tüm insanların illaki yapmak zorunda kaldığı eylemdir. kimi çok iyi mutlu rolü yapar, kimi yapamaz. bu karakter meselesidir. yapanda yapamayanda durumdan hoşnut değildir. aslında hiç bir insan iki yüzlülüğü içine sindiremez. içten içe yıpratıcı bir iştir.
hep yaptığım şeydir, farkında olmadan tüketir insanı.
- iş yerinde gülümse ve her şey yolunda de
- arkadaş ortamında senden mutlusu yokmuş gibi davran
- çevrene bak ne kadar mutluyum pozları ver
- evde "çok iyiyim hiç sorun yok" muş gibi yaşa
- bunları her gün tekrarla
ve bingo, artık kafayı yemenin eşiğine gelmişsinizdir.
4 senedir böyle yapıyorum, başka türlüsü olmaz zaten. kimse benim ne hissetiğimle ilgilenmiyor, tek istekleri boktan düzenlerinin bozulmaması. eve gidip ne diyebilirim ki? berbat haldeyim her gün yaşadığıma lanet ediyorum mu? yo hayır olmaz yapamam, çünkü onlar da iyi değil ve benim sevdiklerimi üzmeğe hakkım yok.
böyle davranarak kendime bile yalan söylediğimin farkındayım, ama elimden gelen bu. çevremdeki kimse içimdeki gerçekleri duymaya hazır değil ;
çünkü duyacakları hiç bir gerçek hoşlarına gitmeyecektir. insanlar gerçekleri değil, alışkın olduğu yalanları duymayı tercih eder.
sizin mutsuzluğunuz da mutluluğunuz da kimsenin umrunda olmadığından dolayı, gereksiz ve saçma davranıştır. ki genelde berkecanlar ve pelinsuların sergilediği tavır olarak karşımıza çıkar. mutluluk da mutsuzluk da süreli şeyler. bunların cılkını çıkarmak yerine normal davranmak en iyisi sevgili dostlar.
Kendinle yalnız kaldığın an patlama etkisi yaratır. Tüm gün mutlu gibi görünmeye çalışırsın ancak eve geldiğinde ölmeyi dilersin. Her zaman yaptığım şeydir, küçük patlamalarımı saymazsak.
