eğer, hayatta illa ki bir şekilde kendimizi kandırmamız gerekecekse , en ideal durumu budur herhalde. mutlu veya mutsuzluk konusunda olmamız gereken neyse , onu olacaksak yüzde 95 bir mutsuzluk hali yüzdeliği ağır basacaktır. insanoğlu hiçbir zaman tatmin olmaz çünkü. aynı zamanda şükretme isteyip bir türlü şükredememek durumu. onun için samimiyetsizlik değil bence, mecbur kalmak, ihtiyaç duymak , hayatı çekilir kılmak için illa ki bir yerden tutunmak mutluluğa.
Bir de mutlu olmak için onca sebep varken mutsuzum diye isyan etmek vardır ki derin düşüncelere sevk eder.
Daha yeni dile getirdim mutsuz olduğumu. Mutsuzum dedim. içim parçalana parçalana dedim hem de. Boğazım düğümlendi. Herkes bir şekilde imtihan oluyor bu hayatta, isyan dilinin ucuna kadar geliyor ama sonra başka şeyler düşüyor akla ve vazgeçiyorsun. Sonunu düşünen kahraman olamaz derler ya, cidden öyle. Sonun merakıyla Düşüncelerde debelenip durdukça geriye gidiyor her şey. Sanki düşünceyle bir şeyler değişecekmiş gibi Bir şeyleri değiştiremeyince mutsuz oluyoruz. evet, Ancak şunu düşünmekte çok ihmalkârız. Mutlu olmak için geç kalmadık. Son nefesimizi vermedikçe hala bir umut var demektir.
amına koyim herkes mutsuzsuzsa dışardaki bu kadar mutlu kim aq kim ya sorsak herkes kederden parça parça olmuş ama bir iki şeyde hemen cıvıyıp yine mutlu oluyorlar benim gibi harbi mutsuzlar bu entryi oylasın iyi ya da kötü burda olduğunuzu belli edin aq.
