seni asıl mutlu edecek şeyi bilip de, bunun için hiçbir şey yapamamak.. elinin kolunun bağlı olması.. kendi hayatına müdahale edememek, eksikliklerden daha çok mutsuz eder insanı..
uretmemek ve/veya uretememektir. yeni birseyler icin kafa yoran, zaman ve emek harcayan kisiler hayatin getirdigi diger mutsuzluklari gormezden gelebilir, mutsuz olmaya degmeyecek ufak sorunlar olarak algilar.
tum gercekligi baskalarinin urettiklerini tuketmek, bakmak ve kopyalamak uzerine kurulmus bir toplum ise sosyal mutsuzluga mahkum olur.
mutsuz olmak istemek. insan mutsuz olmak isterse oluyor arkadaş ve fakat mutlu olmak istemekle olamıyor. ne diyor anna karenina ilkesi;her mutlu ailenin mutlu olmasının ortak fazla nedeni vardır lakin mutsuz ailelerin mutsuzluklarının nedeni farklı farklıdır. ezcümle mutsuzluk kanımca biraz da tercihtir ve mutlu olabilmek adına yapılan seçime göre daha tembel işi ve anlaşılırdır.
hayatındaki her şey düzgün gitse de çevreye öyle gözükse de insanın kendi içinde bir şeylerin eksik olduğunu hissetmesi durumu... bir şeyler eksiktir, neyin eksik olduğunu bilmemek, bilip de kendine bile anlatamamak... insanın içi sıkılır bu durumlarda karşılaşılan "neyin var?" şeklinde başlayan soru bombardımanıdır... n'olduğunu sen bile bilmezken anlatamazsın da tabii... "sen de kafanı takacak mesele arıyorsun, bak ailen şöyle iyi, işin böyle iyi... gibi bardağın dolu tarafını gösterme çabaları boşunadır... ama kişi yalnız bırakıldığı takdirde durum geçicidir, elbet birgün yerini nedeni bilinmeyen mutluluğa bırakacaktır...
