sonuna kadar kullanılması gereken haktır. aksi takdirde mutlu olmanın bir tadı kalmaz o zaman mutluluk anlaşılmaz. onun için ''dırr dırr dırrr mutsuz olmaya hakkın yok vırr vırr vırr'' diyenlerden biraz uzaklaşıp mutsuzluğu yaşamak ama abartmadan normal hale dönmek gerekir.
borçlar hukuku açısından incelenmemiş olmasında büyük eksiklik görüyorum. bütün temel hak ve özgürlükler gibi optimum kullanımı için bilinç ister. mutsuz olmak bireyin öngörebildiği bir seçimin sonucu olabilir pekala. 'e' kişisi olumsuz bütün sonuçlarını tahmin edebildiği bir 'söz'leşme yapabilir 'alfabenin bütün harfleri' kişisiyle.
sorumluluk sahibi 'e' kişisi, sözleşmenin bütün nimetlerinden* faydalandığı kadar, sözleşmenin feshiyle ortaya çıkan duygusal çöküntü, özleme, hüzün gibi ödemesi gereken bedellerden de kaçınmaz. mutsuzluk yükümlülük gibi görünebilir bu haliyle amma, ayrılıklar da sevdaya dahil maddesinin bağlayıcılığını önceden kabul eden 'alfabenin bütün harfleri' kişisi mutsuzluğun, sözleşme süresince yaşadığı mutluluğun son ödemesi olduğunu da kabul eder.
mutsuz olma hakkını tanımayan herhangi kişinin mutlu olma hakkından faydalanması ise hukuken mümkün değildir. (karayalçın hoca'ya sordum, "saçma ama tuhaf" dedi.)
insanların elinden sıkça alınan hak. zannımca sürekli bastırılan 'mutsuz olma hissiyatı' üstü örtülüp geçiştirile geçiştirile bir süre sonra patlama şeklinde bazı bünyelere geri dönüş yapabilir. dolayısıyla her zaman olmasa da zaman zaman kişilerin mutsuz olma hakkına saygı duyulmalı, böylece deşarj olmasına izin verilmelidir. sürekli mutsuz olan kişiler ise en yakın psikiyatrist veya psikologa gönderilmelidir.
