insanın kendi varlığını başkalarının eksik kalmış yanlarından pekiştirmesidir, kuşkusuz.
mutsuz insanları severiz; umutsuz, çaresiz, yoksul, boktan bir hayatı olan insanları. yardım ettiğimiz, dinlediğimiz, sohbete dahil ettiğimiz, arkadaşlık ettiğimiz insanlar.
film izlerken tarafını tuttuğumuz insanlar gibi.
insanları mutlu mutsuz diye ayrım yapamıyorum. Her insanın mutlu olduğu an vardır mutsuz olduğu anda. O yüzden mutlu insanları mutsuz insanlardan daha çok seviyorum diyemicem. Böyle bir karşılaştırma yapamam.
tam aksine mutsuz insanlar sevilmezler. mutsuz insanlar genelde yalnızlığa mahkum edilirler. "düşenin dostu olmaz" lafının doğru olduğuna hayatta çok kez şahit olabiliriz. maddi veya manevi desteğe ihtiyacı olanlara yardım elini uzatan insanlar da var elbet, fakat bencil olup sadece kendi keyfini düşünen insanlar çoğunluktadır.
