herkesin kendine ait mutsuzlukları ile ayrı bir dünya olduğu insanlardır. ve bu bütün ayrı insanların, ayrı mutsuzlukları, ortaya döküldüğünde, senin ki de dert mi şimdi diye bir durum ortaya çıkıyor. bu hem teselli de edebilir, hem de, ya ben ne diyorum, sen ne diyorsun durumunu da ortaya çıkarabilir. tabii şu da var, dertli olmak, mutsuzluğu gerektirseydi herkes mutsuz olurdu. ve kim bilir, herkes mutsuz zaten, ama, sadece buna mahkum olup mutsuzlukla kalan var, buna mahkum olmayıp, mutsuzluğu paket yapıp, öylece bırakıp, yoluna devam eden var.
bazıları öyle şımarıklar ki, her an her saniye mutsuzlar. o suratlar hep asık. kendilerini de çevrelerini de düşürüyorlar.
niçin? çünkü mutsuzlar. bak bak.
mutsuzluğunu maskeleyen, yöneten insanlar bana hep çok asil geldiler. mutsuzluğu dozunda yaşamaları, canı yansa da örtmeleri, gülmeleri, olgunlukları..
hem mutlak mutluluk da zor sanki, herkes biraz mutsuz işte.
