Günün birinde bir tüccar oğlunu ,mutluluğun sırlarını öğrenmesi için , o zamanın en
bilge alimine gönderir. Tam kırk günlük bir yürüyüşten sonra, çölleri aşarak , bir
tepenin başında duran yaşlı alimin Sarayına varır.Genç adam bir tapınakla
karşılaşacağını sanmıştır ama o vardığı yer kalabalıkların girip çıktığı , küçük
bir orkestranın melodiler çaldığı, yörenin en zengin sofralarıyla donatılmış
masalar vardır.Alim herkesle teker teker ilgilenip konuşmaktadır, iki saatlik bir
bekleyişten sonra sıra genç adama gelir.Alim, gencin anlattıklarını dikkatlice
dinledikten sonra mutluluğun sırrını açıklamasına zamanının olmadığını söyler
ve bu esnada sarayı gezmesini ve iki saat sonra tekrar gelmesini söyler.Ama der:
-"Senden bir ricam var , lütfen sana vereceğim bu kaşıktaki yağı da dökmeden etrafı
gezmeni istiyorum" der. Genç adam tüm sarayı merdivenlerden inerek ve çıkarak
dolaşır ve iki saat sonra tekrar Alimin yanına gelir.
Alim: "Nasıl yemek odasındaki iran halısını, on sene zarfında yapılmış mükemmel
Parkı, kütüphanemdeki muhteşem perdeleri gördünmü " der.
Genç adam utanarak , göremediğini , bütün dikkatini kaşığa ve yağı dökmemeye
verdiğini söyler. Yaşlı Alim, ondan tekrar sarayını gezmesini ve bütün
güzelliklere dikkatlice bakmasını söyler.Genç tekrar elinde kaşıkla , bu defa etrafa
daha iyi bakarak sarayı gezer.Alimin yanına geldiğinde , bütün gördüklerini
bir bir anlatır.
Alim:"Kaşıkdaki yağa ne oldu" der.
Genç adam kaşığa baktığında , bütün yağın döküldüğünü görür.
Alim:"Sana bir nasihat vermem gerekirse".
Alim: "Mutluluğun sırrı, Dünyanın bütün güzelliklerine bakarken o kaşıktaki yağı
hiç unutmamakta ve dökmemekte gizlidir." der.
mutluluğun sırrı yoktur.eğer ortada bir sır varsa bile bu artık sır olmaktan çıkmış bütün dünyanın bildiği bir kavram halini almış olmalıdır.mutlu olmak için bir sırra ihtiyacı olanlar varsa at gözlüklerini çıkarmaları gerekmektedir.mutluluğun sırrı yaşamın sırrıyla aynı kaynağı paylaşır.
Bir arkadaşımın o zaman ilkokulda olan oğlu, babasıyla çıktığı
tren yolculuğunda aynı kompartımanı bir öğretmenle paylaşır.
Öğretmen dokuz yaşındaki çocuğun sohbetinden,
bilgisinden hoşlanır. Sonunda ona şu soruyu sorar,
'Söyle bana evladım, mutluluğun sırrı nedir?'
Çocuk tereddüt etmeden, 'Şıkları söyle, amca' der.*
gözlerinizi, kulaklarınızı ve kalbinizi kapatıp hiç bir şey düşünmemektir. "iyi de o zaman ot oluruz biz!?" dediğinizi duyar gibi oluyorum. siz böyle sorgulamaya devam ettikçe daha çok mutsuz olursunuz.
Türkiye'nin diğer illerini bu yoruma katmayarak,istanbulda insan sadece para kazanırsa mutlu olabilir die düşünüyorum...pişicek yemeğin,gidicek işin olmadıktan sonra,insan mutluluğu kös kös oturduğu evin pencerisinden bakarak,yakalayacağını düşünmüyor heralde,kısacası her yol paradan geçiyor bu devirde,mutluluğun bile...
evvela osbiri keseceksin arkadas. buyuk muptezel ve mahrem yerlerin gerginligi der freud, bir depremin artcisi tebellesiyle asilir yurege, yurekten bobrek ve cigerlere, ve rielere, de dahi etinden tirnagina ve beyincikten beynine... boylelikle kendine doneceksin, bir manitayi dudukleyeceksin, bir emegiyle ugrasan bir sait faik karakterini timsal alip, saadet icinde annecigine gideceksin.
