En büyük beklentimiz bunun sürekli olması. Öyle bir şey yok, doğaya aykırı. Bu beklentiye sahip olanlar karşılaşmadıkça kendilerini sürekli hissetmek istedikleri duygunun tersinde buluyorlar. Halbuki mücadele etmenin bile kendisi mutluluk, sonucunda istediğimize tam olarak ulaşamasak da.
Mutluluk üzerine çalışmış birçok akademisyen "para ile saadet olmaz" söylemini delik deşik eden sonuçlara varmış. Lakin bunun yanında paranın da mutluluğun bir kısmına tekabül ettiğini ortaya koymuş. Aslında insan denilen mahluk yenilik istiyor. Sıradanlık yani monoton-tekdüze sıkıcı bir hayat insanı mutsuz ediyor. Parasızlıktan dolayı sosyal aktivitelere katılamamak insanı mahvediyor. Oysa insanın parası varsa gezer dolaşır yer içer. Yeni şeyler yaparak, yeni yerler görerek monoton bir yaşamdan sıyrılır. Bu da mutluluk hormonu salgılatır efendim, evet.
Ben her sabah işe giderken Çevreyoluna çıkmadan 4 tane ışık geçmem gerekiyor. Binadan çıkarken de sağ ya sol yolu tercih etmem gerekiyor. Otoparktan çıktıktan sonra önümdeki Işıkların en az üçüne yakalanmadan yeşil ışıklar yanarken geçersem o günün iyi ve bereketli geçeceğini düşünürüm hep. Ha hepsine yakalanırsam temkinli olmam gerektiğini düşünürüm.
Bu sabah üç tane ışığı durmadan yeşil ışık yanarken geçince içim bir kıpır kıpır oldu. Dedim bugün güzel geçer be artık. Güzel de başladı.
sevdiğin ve değer verdiğin bir insanla beş dakika bile olsa sohbet etmek, onun sana içten ve samimi bir gülümsemesi, gecenin karanlığında müzik eşliğinde yürümek. Herkes için mutluluk kaynağı farklı ve ne yazık ki gelip geçici, evet.
Planlamadan hesaplamadan hiç bilmediğiniz bi anda olandır. Bazen o anı yaşarken bile anlamıyoruz mutlu olduğumuzu. Dönüp geçmişe bakınca o an sıradanmış gibi gelen bazı anlar aslında çok kıymetli ve mutlu anlarmış diyor insan.
son zamanlarda benden oldukça uzak olan kavram. nedendir bilinmez bir türlü denk gelemiyoruz. sanırım ya çok paramın olması ya da böyle aşırı sosyal bir çevrem filan olması gerekiyor mutlu olmam için.
