psikolojik fakat bulaşıcı bir hal. duyguların hormonel altyapısı bilindiğinde, empati-sempati dengesi oturduğunda, biraz da kültürel zenginlik mevcutsa mutlu edemeyeceğiniz kimse yoktur. denedim, yüzde yüz çalışıyor.
Hani, lisedesindir, evdekilerden gizli bir haltlar karıştırmaya çıkmışsındır, çok heyecanlı ve güzel anlar yaşamaktasındır ama böyle içinde bir yerlerde hep bir huzursuzluk.
Ya da arkadaşlarınla takılmaktasındır, bir yerlerde bir şeyler yapıyorsundur, kahkahalar havada uçuşuyorken birden kendine dışarıdan bir göz gibi bakarsın havalanıp; eve yalnız döneceğini unutmuş gibi "ne güzel lan, eğleniyorum, dostlarlayım" falan dersin ama böyle içinde bir yerlerde hep bir huzursuzluk.
Hani, kırk yılda bir çıkacak bir şansı yakalamışsındır, en sevdiğin şeyleri bir bir sıralamaktasındır hemen yapmak üzere, içinde bulunduğun boktan döneme denk gelmiş olmasını, hatta daha dün bu yüzden çok sevdiğin birini kırmış, dağıtmış olduğunu bir an unutuverirsin de gözlerin parlaya parlaya hayal kurmayı sürdürürsün ama böyle içinde bir yerlerde hep bir huzursuzluk.
Ya da çocuğunu iyi büyüttüğünü düşünmektesindir, her şeyi vermiş, yapmışsındır onun için, şimdi sırada ondan gelecek güzellikleri görmektedir sana göre, arada bir yaptığı hataların da ondan değil senden hiç değil, başkalarından kaynaklandığına inanmakta ve koltuğunda gururla yayılmaya devam etmektesindir ama böyle içinde bir yerlerde hep bir huzursuzluk.
Gibi gibi.
Örneği çok.
Herkeste, her birimizde, en az onlarca.
Huzursuzluk varsa, zerresi bile varsa, gerçek bir mutluluk yoktur orada.
Mutluluk huzurun olduğu yerde oluyor şu yaşamda gördüğüm kadarıyla.
“mutluluk” her şeyin sürekli yolunda olmasıyla ilgili değil gibi..
mutluluk bazen görmezden gelmeyi öğrenmekte; verdiğin kadarını alamayınca geri çekilmeyi bilmekte..
mutsuz musun?; geçecek.. mutsuzluk da dayanıksız, merak etme..
