üniversite hayatımda kaldığım yurdun temizliği ve düzeni ile ilgilenen "sabiha abla"nın yıllar sonra arayıp, "nasılsın oğlum" demesi.
Gurbette bizleri evladı gibi seven ve öyle davranan, gerektiğinde ben ütü yapamıyorum diye benim ütümle uğraşan, her zaman güler yüzü ile bizlere ablalık, annelik yapan bu güzel insanın sizi hala unutmamış olduğunu bilmek, size dua ettiğini duymak ne güzel bir mutluluk.
Çok zengin insanlar tanıdım, bir çok insanın tanıyamayacağı kadar "gönlü zengin" insanlar hemde.
Bundan daha mutluluk verici bir şey olabilir mi?
Hayatınızda olduğu için kendinizi şanslı hissettiğiniz, her geçen gün biraz daha bağlandığınız, bir günlük yokluğunun bile acıya dönüştüğü kişinin ta kendisidir.
