Son zamanlarda Benim için, muhabbet kuşlarımızın en miniği. Uçmayı öğrenmeden önce ayaklarının üstüne basamıyordu. Sünger taktık, lastik taktık hiçbirini istemedi. annesinin işbirliğiyle çıkarttı. Tabii pes etmedik, o çıkarttıkça taktık. Sonuç olarak, artık ayaklarının üstünde duruyor. fakat, tek ayağı biraz kayıyor. Bu nedenle fazla uçma ve konma kabiliyeti yok. Sanırım bu sebeple diğer yavrudan daha yakın, sürekli elimizde ve bugün ilk defa elimden portakal yedi.
Aaa bir de o problemli ayağından dolayı kafasını kaşıyamıyor. Biz yardımcı oluyoruz. O an kafasını sağa sola eğmesi büyük mutluluk verici.
" Biraz da şurayı karşı" dercesine bakışı bambaşka.
Vapurda bugün martılara simit fırlatırken bu zevki yaşamak isteyen bir amcanın yanımda olduğundan habersizdim. Elimde ufak bi miktar kaldığında amca benden bi parça isteyip martılara atmak istediğini söyledi.
Verdikten sonra martıları değil amcayı izlemeye başladım. En az onlar kadar mutluydu. Her bir parçayı havaya fırlatırken hop diyerek sevinçle bağırıyordu. Amcayı öylece izlemek çok zevkliydi. Yanındaki oğlu bile babasının mutluluğuna gülüyordu. Güzel bir andı benim için.
