yaşadığımız çağın özeti. postmodern hayatımızın acı veren özeti. parayı çoktan geçtim, o zaten çok çabuk tükenebilen bir şey biz yoksullar için. ama dostlukları tüketmek, sevgiyi tüketmek, saygıyı tüketmek, sadakati tüketmek, masumiyeti tüketmek, en kötüsü de içimizdeki insanlığı tüketmek... yoksulluğu çoktan geçtim; ama ya yoksunluk. içimizdeki yoksunluk. sahi ne kalacak bizden geriye? tüketecek bir şey bulamadığımızda neyi tüketeceğiz?
mutluluk aslen tüketmek değil, yerli yerince tüketmektir. zira sahip olduklarını har vurup harman savurarak tüketen bireyler mutluluk yerine derin bir mutsuzluk kazanmaktadır. özellikte ömrünü boşa tüketenler bu konuda loserın önde gideni, geri durmayanı, bayrak tutanı olmaktadır.
üretmekten alınan haz keyif ise, zevk tüketmenin verdiği hazdır.
mutluluk, ona ulaşılmak için harcanan çabalara oranla çok kısadır; pasta yemenin saniyeleriyle pasta yapmak için verilen saatlerin karşılaştırılması saçmadır.
mutluluk tüketmektir, o yüzden aşklar mutluluğu sevmezler.
