ben bunu çok görmeye başladım, hele kendimde. açıkçası playlist'imde farkettim bunu.oraya gelicem. sanki hepimiz, yaradılışımızın bir bedeliymiş gibi mutlu olmaya odaklanmışız, bu bize ödenmesi gereken bir borç gibi. mutluluk, bazılarımıza alınması gereken bir hınç, bir borç, bitemeyen bir süreç.
tanrı, ya da allah, yaratıcı, böyle birşeyi en baştan vaadetmiyor, dünyada bir kesin mutluluğa ulaşacağımız ümidini asla vermiyor, bu yolda söylediği tek şey, yapacağımız bazı şeylerin bize çok uzun vadeli olarak geri dönecek olması. modern insanın mutlu olmak adına yapacağı birçok ahlaklı eylemi de, daha dünyada mükafatlandıracağı geçiyor gönderdiklerinde. ama bunların türü kesinlikle yine doğrudan mutlu edecek şeyler değil, mutluluk yolunda kış lastiği veriyor gibi diyelim.
insan, mutlu olsun diye değil, mutlu etsin diye yaratılmış birşey. önce tanrısına borcunu ödeyecek, mutlu edecek, tanrının buyurduğu şekilde ailesine, eşine, çocuklarına, muhattaplarına iyi davranacak, mutlu edecek...
mutlu olmak istemek, hem de bu söz verilmemişken, ya modern kültürün, ya da sevgilisi ona gülümsedi diye mutluluktan sarhoş olan 18. yy yazarlarının dayatması bize, olmadı mutluluktan ne anla(yama)dığımızın..
başta bahsettiğim şarkılara geleyim;
+mutlu olmak varken/ezginin günlüğü
bir çırpıda, aynı saplantının doğrultusunda, 5 şarkı sıralıyoruz, hepimiz en az yarısını ezbere biliriz bunları üstelik. mutlu olmak bize dayatılmış bir duygudur arkadaşlar, mutlu olmak bize öğretilendir, içimizden gelen değil. bu saplantının varlığını, bu yazı içinde 21 kere ''mutlu'' demem bile kanıtlıyor aslında...
