insanların mutlu olması için sevginin yetersiz kalmasıdır.
sevginin olağandışı güçünün yetersiz kaldığı olaydır. birbirinizi seversiniz hem de delicesine ama bu gelecek için birşey vad etmiyor ise bu sevginiz sıfırdır yani birşey yapmanız gerekir . insan önce zorunlu ihtiyaçlarını karşılar ve insan kendinden daha fazla birini sevmez aslında sorun buradadır.
karşındaki ne için seviyorsun mühim soru budur kendin için mi yoksa onun için mi???. sonra mutluluk getirip getirmediğini anlayacaksın.
çiftlerin iki tarafı da birbirine aşık bile olsalar (çok nadiren aşk olur) aynı derecede yaşamazlar aşklarını. dengesizlik oluşur mazallah. bi taafa birşeyler yetmemeye başlar. aşk sonraki planlara atılmaya başlar. daha çok aşık olan taraf anlam veremez bu duruma; farketmez bile çoğunlukla ama bir tarafından sökülmeye başlayan kazak gibi devamı gelir. sadece aşka odaklanmasa iki taraf da analitik bakabilseler azıcık olaylara kazağı da söküğü de zamanında farkedip müdahale edebilseler mutlu olacaklar aslında. sadece aşk insanı aptallaştırır ama yanında biraz da arada bir de olsa kafayı çalıştırmayı unutmamak lazım..
