Tasını tarağını toplayıp gidiyor gökyüzü tepemizden,
Korkusunu bırakıyor içimize.
Karanlığını,
Yalnızlık gibi bir şey düşüveriyor yüreğimizden.
Korkusu kalıyor içimizde,
Susuzluğu...
Ne vakit kalırsa insan korkusuyla bir başına,
Ve yalnızlığı çığ gibi büyüyorsa,
Sabahları erken kalkmalı daima;
Traş olmalı,
Saçını sakalını taramalı,
Ve en güzel giysilerle çıkmalı sokağa;
Ki gün doğmuyorsa bir daha,
Ve inancın kefesi bundan yanaysa,
Ve artık ölümse korkunun soğuk adı,
Düşüvermişse yüreğimize,
Yapacak bir şey kalmamıştır,
Mutluluk adına... *
tasını tarağını toplayıp gidiyor gökyüzü tepemizden,
korkusunu bırakıyor içimize.
karanlığını,
yalnızlık gibi bir şey düşüveriyor yüreğimizden.
korkusu kalıyor içimizde,
susuzluğu...
ne vakit kalırsa insan korkusuyla bir başına,
ve yalnızlığı çığ gibi büyüyorsa,
sabahları erken kalkmalı daima;
traş olmalı,
saçını sakalını taramalı,
ve en güzel giysilerle çıkmalı sokağa;
ki gün doğmuyorsa bir daha,
ve inancın kefesi bundan yanaysa,
ve artık ölümse korkunun soğuk adı,
düşüvermişse yüreğimize,
yapacak bir şey kalmamıştır,
mutluluk adına...
*
