tüketim düşkünü insanlar olduğumuz sürece; mutluluğu alırız, iki gün sonra dolabımızın bir köşesine koyar, daha da dokunmayız.. belki de ilk önce 'kıymet bilme'yi öğrenmemiz gerekiyor..
bazen olması gerken durumdur. -ki, keşke olabilse. üç kuruşumuza üç kuruşluk sevgi alırdık en azından. şimdi birileri çıkıp konuşabilir, "mutluluk satılmaz veya mutluluğun parayla olabileceğini sanan insan" diye.
ama şunu hiçbir zaman bilemeyecekler, beynini iyi kullanan bir insan parayı daha güzel kullanır. hem insanlık açısından hem de kendi açısından daha elverişli bir hale getirir hayatı.
ve, nihayetinde mutlu olabilir mi? evrende zengin ya da fakir, sonuna kadar kim mutlu olabilmiş ki?
