Aslında birçok yolu var.
-Hayattan beklentileri azaltmak.
-Sağlıklı olduğunu, hayatta olduğunu veya (varsa) yanında sana destek olan birkaç kişinin varlığını hatırlamak.
-Üzülecek bir şey yaşadığınızda hemen pes edip off depresyon off ben bittim demek yerine kendi kendinizi düzeltmeye çalışmak. Ki her insan kendinin doktoru ve en yakın arkadaşıdır ben buna inanırım.
- Sevdiğiniz bir işe vakit ayırmak veya herhangi bir meşguliyetinizin olması.
Aslında bu böyle daha çok sıralanır. Yeter ki siz dünyada mutlu olmak için mutsuz olmaktan daha çok sebep olduğuna inanın. Ve hep sevgiyle kalın.
her şeyin boş, geçici ve bitecek olduğunu düşünerek cevabına sahip sorudur. sonu olan şeyler için mutsuz olmaya gerek var mı üstelik bu beden içerisindeki kısıtlı sürede..
kimseyi gözümüzde büyütmeyerek. bizden, çoğu anlamda yukarıda, her şartta bizden iyi olan insanlara çok takılmayarak, senin yerinde olmak isteyecek insanların var olduğunu düşünerek ve şükretmeyi öğrenerek. çünkü mutlu olmamız gereken zamanlarda, bu gibi kriterlere, düşüncelere dalarsak, hiç bir zaman mutlu olamayız.
Bilmiyorum ama,
Belki mutlu olan insanlar zaman zaman montla s.çıyor..
Ve mutluluğu buluyorlar..
Olabilir mi,
Neden olmasın. .
Haydi herkes montla..
Neyse dozunda bırakmak gerek bazen : )
Tanım mı eksik kalmasın ,
Mutlu olmayı başaran insanlar,
ya Gamsız oldukları için , ya da hayattaki ufak da olsa gülümseten şeylerin değerini kavradıkları için mutlu olan insanlardır. .
Her şerde bir hayır vardır'ı benimseyerek. çünkü kendinizi de parçalasanız olan olmuş, biten bitmiş, giden gitmiştir.
Ya da mutluluğun anlık bir şey olduğunu ve sonsuza kadar süremeyeceğini kabullenerek.
kendimi kandırarak. Aklıma ne zaman beni mutsuz eden birileri/ bir şeyler gelse saçma sapan şeylerle kendimi oyalayarak unutmaya çalışıyorum.
Ama en önemlisi de mutsuzluğumu gülen bir yüzle kamufle ederek, her şeyi içimde yaşayarak, kimseye bir şey çaktırmayarak, kısacası mutsuzluğumu gizleyerek mutlu olmayı başarıyorum.
Mutlu olmak için kendinizi kandırmayı öğrenmelisiniz, bol şans!
güzel soru. başarıyor muyum bilmem ama en azından çabalıyorum.
ben de dempatik gibi yazcam kıskandım.
- artık sadece tahammül ettiğim, sürekli alttan alarak hayatımda tuttuğum insanlara kapıyı gösteriyorum. çünkü onlar yerine bahaneler üretmekle hiç bir şey kazanmadığımı anladım.
- hem kavgayı sevmediğimden, hem herkesle kavga edilemeyeceğini düşündüğümden susmayı tercih ederdim. fakat insanlar tevazuyu, iyi niyeti gerçek sanıp sizi hırpalayabileceklerini sanıyorlar. bunun böyle olmadığını onlara gösteriyorum. uzatmamak kaydıyla cevap veriyorum.
- çocukları seyrediyorum. onların saflığı, temizliği bana umut veriyor, arınmamı sağlıyor.
- daha çok okuyorum. kitaplar olmasa bu hayata katlanmak mümkün değil. ayrıca başka hayatlara yolculuk şahane bir şey.
- daha az sinirlenmeye, bakmamaya, görmemeye çalışıyorum. çünkü ruhum yaralanınca tedavisi zor oluyor.
- yemek yapıyorum. mutfak benim oyun alanım. biraz mecburiyete dönüştü ama yine de rahatlatıyor.
- iyi insanlarla konuşuyorum. kötülere şartsız sırtımı dönüyorum. bu çok kötü ama artık daha az bağışlıyorum.
çabalıyorum sadece çabalıyorum.
edit: şöyle dönüp okudum da kendimi korumak için baya baya duvar örmüşüm. teşekkürler hayat.
