bende de var o. bugün sevdicekle bu meseleyi konuştuk. bundan 2-3 sene kadar önce üzgün olmamı gerektirecek çok madde vardı. yavaş yavaş birçok meselenin üstesinden geldik. istediğim çoğu şey oldu. ama hala depresif bir haldeyim. demek ki mesele karşılaştığım güçlükler değil, benmişim.
insan değişebilir, en önemlisi duygularını kontrol edebilir.
Öncelikle duygularımızı düşüncelerin meydana getirdiğini idrak etmek gerekir. Normal bi insan nötr haldedir. Tüm duygular gelip geçicidir. Düşüncelerimizle onlara tutunduğumuz için bizi bırakmazlar.
Mutlu olmanın da mutsuz olmanın da kaynağı düşüncelerdir.
Bugün bir çiftin kavgası arasında kaldım maalesef ve ilginç şekilde tarafı olmadığım bir kavganın en çok zarar göreni unvanını kazanarak kimsede tık yokken benim gözler dolu dolu oldu.
Erkek taraf kadına "sen mutlu olmayı bilmiyorsun, mutsuz olmaktan zevk alıyorsun ve melankoliye bayılıyorsun, seni çıkaramadım ordan" dedi.
Benim de problemim bu olabilir mi acaba diye düşünüp üzüldüm o an, o kadın mutsuz bi ailenin sürekli kavga gürültü içinde büyümüş hayatından üzüntü eksik olmamış bir çocuğuydu işte benim gibi, belki de mutsuzluk denen şey bir duygudurum değil kalıtsal bir hastalıktır, yahut mutluluk denen küçük yaşlarda öğrenilmesi gereken bir şeydir ve yaş geçtikten sonra gerçekten öğrenilemiyordur.
