bazı insanlar bunu imkansız kılar. örnek vermem gerekirse;
- Ben her şeyi unuttum sende unut. Gel tekrar biz olalım. Mutlu olalım.
+ Mutluluk öyle mi? Mutluluk artık ne kadar uzak bilemezsin. Mutluluk diye bişey yok artık asla olmayacak. Senin yokluğuna tam alışmışken neden geliyorsun? Hayatımı devamlı alt üste edip gitmek sana haz mı veriyor? Tamam mutlu olmam belki ama sen yokken mutsuz da değilim. O kadar yoktun ki buna alışmak zor olmadı. ilk once kokunu unutmaya başladım sonra yüzünü, gözlerini , bakışlarını daha sonra hatıralarımızı. Unuttum ben sende unut. Git.
şu günlerde insanların ortak sorunu. işi iyi olan kötü olan sevgilisi olan olmayan kısaca dışardan iyi mutlu dediğimiz insanlar da dahil kimse halinden mutlu değil..
herkesin hayatta sahip olmak isteği fakat çoğu zaman elde edemediği duygudur.
kimi mutluluğu küçük şeylerde arar ve genelde mutludur. kiminin de gözü yükseklerdedir bir türlü mutlu olamaz. hayat işte yarının ne getireceği belli olmaz.
Mutlu olmak kültürümüzün tabusudur. Ne zaman mutlu olsak kötü bir şey olacağımızı öğrendik hep. Bilinçaltımızı öyle bir şekilde işgal ediyor ki kendimizi mutlu hissettiğimiz zaman vicdan azabı çektik hep.
bir çok şeyden anlık teselliler almaktır. mesela lahmacun yemek, güzel bi kadınla sevişmek, ne bileyim midye dolmaya limon sıkarken ağzınızın sulanması, hoşlandığınız kadının size abi dememesi... çoğaltılabilir.
mümkün mü?
bilemiyorum. bu halâ sorguladığım bir şey.
oysa hayallerimiz hep bunun üzerine kurulu değil mi?
hayallerimizden bu kadar eminken sonucu neden hep tereddüt ettiriyor bize?
o halde; mutluluk korkudur, mutlu olma ihtimali korkunç.
bi' yaşayamadık gitti. hem.. ne bileyim, insan bu ihtimalle ne yapar, nereye kadar yaşar?
