yaşadığımız çağda, neslimizin en büyük handikapıdır. kişinin kendisini tanımlamasını önler, kendi olma serüveninde kaybolmasına sebep olur. iletişim çağının getirisi olarak neslimizin sürekli bir algı bombardımanına tutulduğunu göz önünde bulundurursak bundan kurtulmak ancak güçlü bir karaktere sahip olmakla mümkün olabilir. çevremiz (televizyon, internet, sosyal çevre, vb.) ihtiyacımızı ve sahip olduklarımızı görebilmemizi güçleştirir, sürekli açgözlülükle tüketmemizi emreder, mutluluğu maddeleştirir ya da mutlu olmak için tüketimi öngörür. dolayısıyla bu; sahip olduklarımızı çabuk harcamamıza ve bizi bireysel bunalımlarımız içinde boğulmaya iter. mutluluk mutlaka birey için önemlidir, önemli olmalıdır fakat unutulmamalıdır ki asıl mutluluk kendine dönük istekleri gerçekleştirmekle asla yakalanamaz. bunun tatmini çok kısa sürelidir ve renksizdir. insanı tinsel yalnızlığa iter. tamircilik mesleği yok olmak üzere olan bir meslektir çünkü tamir etmek yerine çöpe atmayı yeğleyen bir toplumuz. halbuki asıl güzel olan ve günümüzde zor olan tamir etmektir, tamir
edebilmektir. bunu insan ilişkileriyle örneklemek gerekirse artık dostluklardan ne kadar çabuk vazgeçildiği örneğini verebiliriz. bir dosttan, bir sevgiliden, aile bireyinden hiç mi vazgeçilmemeli? elbette ki gösterdiğiniz sevgi, şefkat, güven ve dürüstlük; anlatmak için çırpınsanız bile anlaşılmıyorsa ya da anlaşıldığı halde karşılık görmüyorsa ve hatta karşılık olarak öfke ve nefretle karşılaşılıyorsa vazgeçilmelidir. aksi halde sizin içinizdeki ışık * körelecektir. bunu köreltmeye kimsenin hakkı yoktur çünkü bu ışık size verilmiş ruhsal bir hediyedir. işte tam bu nokta kişinin asıl mutluluğu nasıl bulabileceği ile ilgili çok önem taşır.
maddesel şeylere ihtiyaç duyarız çünkü hayatta kalabilmek için yemek, su ve
barınma ihtiyacımızı (kendimiz ve ailemiz için) karşılayabilmeliyiz ve aslında
hiç bir canlının daha fazlasına ihtiyacı yoktur. gerçekte göremediğimiz maddesel
tatminimiz aslında bundan ibaret. peki bu mutlu olmaya yeter mi? basit canlılar
olmadığımız için elbette hayır! bu aşamada sürekli bize unutturulan çok önemli
bir ihtiyacımızı karşılamamız gerekiyor. sevme ihtiyacı. bu konudaki en önemli
eğitimi özellikle zihinsel engelli çocuklarla iletişime geçtiğinizde alırsınız
çünkü hayatlarını sevgiyle iletişim kurmaya çalışarak geçirirler. iletişim
kurmaya o kadar açık ve isteklidirler ki samimiyetleri sizi şaşırtır,
duygulandırır. anı yaşarlar, karşılık beklemeden iyilik yaparlar ve iyilik
yaptıkları için mutlu olurlar. takdir beklemezler. ne güzel bir egodur o...
netice itibariyle mutlu olmak için sevgi üretmek, sevgiyle üretmek,
bencilliklerden kaçmak ve sahip olduklarının farkında olmak gerekir.
