bazı insanların hayat felsefesidir.
genellikle küçük yaştan beri zamansız yaşadıkları acıların sonucunda böyle bir kararı alırlar bu insanlar. çevresinde ki insanlara değer vermezler pek, çünkü değer vereceği insan sadece onun işine gelen insandır. üzülmezler, çünkü hayatta üzülecek pek fazla şey olmadığını düşünürler. değer verdiği insanların, kendi mutlu olduğu sürece mutlu olduğunu düşünürler.
hayat felsefesi dediği şey aslında her insanın içinde var olan bir şeydir. her insan kendi çevresi için değil kendi için yaşar, mutlu olduğu zaman herkes mutlu olur, üzüldüğü zaman sadece değer verdikleri üzülür herkes bunu düşünür. "mutlu olamıyorsan üzülmeyeceksin" ot gibi bir yaşamda sürmek değildir. anlık mutluluk veren şeyler o an biter. üzüntüler her daim sürer.
insan fizyolojiside tepkilidir bu tür durumlara sen ne kadar mutlu bir insansan bünyende o kadar sağlıklıdır, sen ne kadar sıkılgan, bunalım bir insansan bünyede ona göre reaksiyonlar verir. kendin için yaşıyorsun, bir dikili ağacın varsa onu sen kullanmadıktan sonra başkaları kullanır, sana mutluluk veriyorsa ayrı değişik bir insansın saygı duyarım, ama sen kullansan ya onu, inceden bi kıllık duymaz mısın? yaparsın insan doğasıdır bu. elinde olmayan bişeyi düşünsene hatta bazen öyle anlar vardır "offf be abi arabaya bak kaç para bu allah bilir?" dersin. düşünürsün, bunuda insanlar binsin diye yapmışlar demi, inceden kıllık duyarsın. elinde çare yoktur ama. sende böyle bir mükemmelle yakın bir şeye sahip olduğun zaman değişik düşünceler barındırırsın, "çalıştım aldım abi", evet çalıştın ama inan şöyle diyorlar arkandan, "karşıma geçmiş baba parası", bilmem o olmadı mı? o zaman " kesin bi bit yeniği var abi, nasıl kazandı bu kadar para bu adam ? " bunu derler, acımazlar, o zaman sende kendine göre yaşarsın, kendi kendine. "mutlu olamıyorsan üzülmeyeceksin".
