Artık üzerime yapıştığını düşündüğüm duygu. Hiçbir neden yokken hiçbir şeyden keyif alamıyorum. her gün sanki ölecekmişim gibi hissettiren bu hüznü neden taşıyorum?
Sonuç olarak mutlu degiliz.
Sebeplerimiz bahanelerimiz farklı da olsa aslında kendimiz buna sebep.
Ama sonuç olarak bunun farkında olsak da mutsuzuz.
Çünkü istediğimiz şeyleri yasamiyoruz. Yaşayamiyoruz çünkü istediğimiz kişiler değiliz ve istediğimiz zihinlere sahip değiliz. Olmak için mücadele edecek güç ve enerjimiz eksik ya da üşeniyoruz.
Boş vermişlik.
Sonuç olarak bağlamak gerekirse, mutsuzluğu yaşayalım yaşayalım bakalım.
Nereye kadar gidecek :/,
ihtiyaçlarını karşılamak için hareket etmezsen asla mutlu olamazsın.
hadi diyelim aileden zenginsin, çalışmıyorsun. o zaman yemeğini kendin yap. çamaşırını kendin yıka. alışverişini yap. eğlence amaçlı hiç bi uğraş insanı uzun süre mutlu etmez çünkü çoğu hayalidir. hedefi olmayan şeylerdir. pc oyunu, sinema, maç hedefi olmayan uğraşlardır eline bişey geçmez ama bi yemeğini hazırlasan bile bi gerçekleşme yaşamış olursun çünkü onu yersin. maçımı yiycen, sinemayı mı?
tabi mutlu olmak için esas yapılması gereken para dahil tüm ihtiyaçlarını karşılamak için çalışmak veya ileride çalışmak üzere hazırlık yapmaktır. okumak gibi.
not:şu an mutlu sayılmam çünkü yapacak bişey bulamıyorum.
Bence bu bir hastalık başına gelen tüm güzelliklere rağmen böyle olan arkadaşlarım var. Tabiki Zaman Zaman herkesin başına gelir fakat bende kısa sürüyor kişilik meselesi belki birazda.
Mutsuzluk, daha mutsuzu, daha biçareyi, daha çözümsüzü görene kadar devam eder.
Buna rağmen, mutsuzluk eylemi ısrarla devam ediyorsa, bu artık sizin seçiminizdir!
Kendinizi ve hayatınızı, tozlarınızdan arındırmadığınız sürece, devam eder gider..
Tabiat, kendiyle cebelleşen, her naneyi cıncık cıncık sorgulayan , insanları sevmez..Bazen teslim olmak gerekir ve bu teslimiyet, mutlu olmanın ilk adımı olabilir bazen...
