bazen gerçekten sormak istediğin bir sorudur. Şöyle bir hikaye rivayet olur:
ergen dönemde aşık olursun. ergenliğin verdiği kan kaynaması vardır. aşkın getirdiği tüm coşkuyu derinlemesine yaşarsın. bir gün gelir yolların ayrılma noktasına gelirsin, zorundasındır. daha önce ergenliğin verdiği coşkuyla yaşadığın aşk var ya, şimdi o coşkuyla sert bir şekilde bitirirsin. neden böyle salakça bir son verdiğine anlam veremezsin. her zaman kaybettiğinde anladığın değeri, tekrar anlarsın. pişmansındır, ama ergenlik sana bir de gurur vermiştir, dönemezsin. dönemezsin ve tekrar karşısına çıkıp yüzüne bakamazsın. sonra o başka ile doğru giderken senin de yüreğinden trenler kalkar. daha o giderken çok özlersin. karşısına çıkamazsın ama haberlerini hep birilerinden alırsın. onu unutamazsın ve unutamadığından beşkasını sevemezsin, ilgini bir başkasına veremezsin.
aradan beş yıl geçer. okulu bitirmişsindir. bir birey olma yolunda ilerliyorsundur. ama hala aklındadır. son bir kez görmek istersin. konuşmak değil sadece bir kez görmek. sırf bunun için yaşadığın yeri değiştirir, onun bulunduğu ile gider, oraya yerleşirsin. okuduğunu bildiğin üniversiteye gider ve onu sorarsın. oraya hiç kayıt yaptırmadığını duyduğunda yıkılırsın, beynin acır. kalbin çöker, korkarsın. ve bir sene sürecek saplantılı aramalarına başlarsın. bulamaz, dönersin memleketine.
aradan altı yıl daha geçer. artık unutmuşsundur. yeni bir ilişkin vardır ve şimdi onu da çok seviyorsundur.* bir gün internette işle ilgili araştırma yaparken olmadık şekilde onun ismine rastlarsın. bir de resmi vardır. resmini görünce buruk bir gülümseme gelir yüzüne. "yaşıyorsun" diye bir kısa kelime çıkar buruk dudaklarından ve hemen devam eder: "mutlu musun bensiz"?
"hep mutlu ol".
ve bu da onu bir kez daha görme saplantısının sonu olur. onlar ermiş muradına biz çıkalım kerevetine.
