Ülkemizde devlet desteğiyle sevdirilmeye çalışılan yazar. Halbuki bir yazar kendi çabasıyla, yeteneğiyle ve verdiği eserlerle sevilir Ve okunur. Mesela Tolstoy, yaşar Kemal, Sartre, orhan Kemal, Dostoyevski ve dünya veya Türkiye çapında bir çok yazar devlet hormonlu yazarlar değildir.
Şayet mustafa kutlu ve eserleri okunacaksa buna yapay bir müdahalede bulunmayın. Eserlerine gölge yapmaktan uzak durun. Bırakın kutlunun eserleri doğal yollardan yoluna devam etsin. Belki çok iyi eserlerdir ve geleceğe kalacaklardır ama sizin bu çabanız bu duruma zarar vermektedir.
Türk öykücülüğünün kilometre taşlarından biri olan mustafa kutlu üzerine yapılmış en kapsamlı çalışmalardan biri olan kentle kavga: mustafa kutlu öykücülüğünde mekan, bilal can'ın ilk kitabı.
(bkz: bilal can)
Her biri ayrı ayrı gibi görünen ama roman tadında öyküleri olan öykü ustası. Dergah dergisinin uzun yıllar (1990-2015) yazı işleri müdürlüğünü yürütmüştür. Öyküleri bence şiirden sürülmüştür. insani özü şiir tadında bir anlatımla öyküleştirmiştir.
"içinde olması gereken bir şeyin kaybından hangi mağaraların ücrasına saklandığımı, oradan çıkmamak üzre kendime davalar aradığımı anlıyorum. Her şeyi tamamlayacak olan o şey. Ancak onunla var olabilirim. ırmak bir başlangıç. Bir düş. Ama bir yol ve yoldaş. Ne tabiat parçası, ne çiftlik hayali. Ne kaçıp gitmek, ne ekip biçmek. Sefer de içimde, tahammül de."
(Ya Tahammül Ya Sefer)
insan şehirlerin hayhuyu içinde ömrünün hangi emeller peşinde tükenip gittiğini pek fark edemiyor . Çünkü kendi kendisi ile baş başa kalma imkanı yok . Araya mutlaka bir unsur , bir kıvılcım , bir korna sesi , bir görüntü , bir komisyoncu karışıyor .
5-6 kitabını okuyup rahatça hangi kitabını okursanız okuyun beğenirsiniz diyebileceğim yazar. Öyle samimi, akıcı bir üslubu var. Birkaç da alıntı yapmadan geçmeyeyim.
"Nedir gökdelen? Firavundan miras kalan ve tanrıya kafa tutan bir kule mi? Yoksa çağdaş küresel fikriyatın dünyayı istila eden zihniyet sembolü mü? Evet o. Nereye bir gökdelen dikilmişse, orada paganist gücün paradan başka ilah tanımayan kanunu geçer. "
(bkz: huzursuz bacak)
"sahi hayatın bu sıcaktan cıvımış asfaltlarda benzin kuyruğuna dadanmış arabalardan başka manası yok mu?"
(bkz: yoksulluk içimizde)
Sevilen bir uzun hikaye yazarıdır. Uzun hikaye derken, cidden hikayeleri uzundur. Ayrıca röportaj yapmaya gittiğimde iki de bir sen kahkahalar patlatan sevilesi bir insan olduğunu gözlemledim. Çok matrak. Bir de ayak bilekleri çok ince, hastalıktan sanırım.
Bir hikayeci olan Mustafa Kutlu'ya hikayeci nazarıyla bir hayli muhabbetim vardır. Fakat okuduğum her kitap hikayeciliğine olan muhabbetimi azaltmaktadır. Kendisi varoşları, kıyıda köşede kalmış insanları çok güzel tespitlerle hikayelerinde anlatır. Rüzgarlı pazar'ı, Uzun Hikayesi, Chef'i, zafer yahut hiç'i gerçekten kaliteli uzun hikayelerdir. Kendine has bir tarzı vardır lakin bu tarzı hemen hemen bütün hikayelerinde kendini tekrar eder ve bir yerden sonra bu okuyucuyu sıkar. Açıkcası kendisini tekrar etmesi dışında pek eleştirilecek bir yanını göremiyorum. Eğer bu kendini tekrar etme işine bir çözüm bulursa gerçekten günümüz türk edebiyatının hikayeci alanını doldurabilecek yetkinlikte bir isimdir.
onsekiznisanikibinoniki... gözüm vitrindeki türk edebiyatı dergisinin nisan sayısına takılıyor. daha doğrusu kapağındaki sakallı yaşlıca adamın resmine. altında kocaman mustafa kutlu hikâyeciliği diye bir başlık. demek bu bey amcamız hikâye yazıyor. hikâye? hani bizim o edebiyatın ilk gelişme evrelerine hapsedip yorgan altına sakladığımız, ancak yıldan yıla oradan çıkarıp edebiyat yarışmalarına iliştirdiğimiz hikâye mi? hikâyenin zamanı çoktan geçmedi mi? artık insanı alıp götüren, bir solukta okunan romanlar moda değil mi?
daha sonra mustafa kutlu için türk edebiyatı hikâyeciliğinin dönüm noktası diye bir not düşülmüş. şu an çoğunuz gibi önceden nasıl olur da böyle bir adamı duymam diyerek mustafa kutlunun yıllarca örmüş olduğu kozasının içine giriyoruz. amiyane tabirle bir deryaya dalıyor bu dar düşünce ufkumuz, şöyle bir kendine geliyor. hikâye deyip, ağız büküp burun kıvıranlara ise damdan düşme etkisi yapıyor kutlu.
ne kadar şanslı okurlarız ki kutlu her yıl bir kitap çıkarma geleneği hâlâ sürdürüyor. biraz edebi kaygı biraz da kariyer tutkusuyla hikâye yazarlarının mutlak bir noktadan sonra rotalarını romana çevirmelerinin aksine kutlu inatla, yıllardır sadece hikâye yazıyor ve türk edebiyatı hikâyeciliğinin en vazgeçilmezleri arasında yerini alıyor.
hikâye içine roman sığar mı ya da bir hikâye nasıl bu kadar tazim edilebilir gibi sorular soran okuyucular için kutlunun toprak altındaki hazineleri yeni kâşiflerini bekliyor. artık sizin de hikâyeniz başlıyor, ipi hikâyecinin elinde bir uçurtmanın peşinde
uzun hikaye, seyfettini severdik, sır gibi hikayeleryle bana çok şey katmış, ömür boyu ruh dünyamda yer sahibi olmuş, ve olucak insandır.
--spoiler--
Seyfettin'i Severdik
Çünkü birden ortaya çıkardı.
Herkes ondan yana bakar:
-Aa, Seyfettin gelmiş, derdi.
Bazen Amerika'dan, bazen Mançurya'dan gelirdi.Üzerinde Uzunçarşı'dan kaçmış bir parka olurdu.Parkasını Yusuf'a satar, karşılığında gülücükler alırdı.Gülücükler Erenler'in sarımtrak kubbesinden gül yaprakları gibi dökülürdü.
Hepimiz o alâmet sobanın çevresinde, Seyfettin'in yanına sokulurduk.
-Ee, derdik Seyfettin, anlat hele...
Torbasında filmler, haberler, kitaplar, olmayacak arzular, patavatsız laflar, şakalar,fındık fıstık,en çok da Koska mamulü kuşlokumları olurdu.
incecik parmakları, şeffaf bir yüzü vardı.
Kalkın sinemaya gidelim, Karababa Tekkesi'ne gidelim derdi.
Ne kadar adam tanır, ne kadar sokak adı bilirdi.Bir gün Kanlıca sırtlarında, ertesi gün Çukurbostan'da olurdu.Ara sıra fakülteye de uğrardı.Yalnızlıktan korkar, yalnız yaşardı.Cennet bahçesinde oturmuş Nusretiye Camii'nin minareleri üzerinden Marmara'ya, Sarayburnu'na, beyaz gemilere doğru bakmıştık.
Derin bir melankoli her yanını sarmıştı.
Havada leylak kokusu, etrafta kimsecikler yok, ileride bir yaşlı adam bilmece çözüyor.
Şimdi, herhalde bana kalbini açacak diye bekliyordum.Birer sigara içtik, sessizlik derinleşti.
Gerginliğe dayanamazdı, kırılgan bir ruhu vardı.Pişmanlıklarla dolu kavgaları, geri dönüşü zor küskünlükleri, acımasız kahkahaları.
Bütün bunlar o değildi.
Bütün bunlar benliğini törpüleyen hengâmelerdi.
O mahzun bir tebessüm idi.Bir demet menekşe idi.Yuşa Tepesi'ne doğru tırmanan bir gölge.
Mecrasını bulamamış, hangi denize döküleceği meçhul bir dere.
Seyfettin'i severdik...
Çünkü çizgiden çıkan bir yanı vardı.
Biraz şairdi, Japon estamplarına, bitpazarı antikalarına tutkundu.
Naz çeker, gözyaşı siler, dert dinlerdi.
Kendisi için bir hayat kurmaya, onu başkalarından kıskanmaya, insanlarla arasına bir mesafe koymaya çalışmadı.
Tabiatıyla dağınık bir manzara arzediyordu.
Belki de Marmara Kıraathanesi'nin son atlısı idi.
Onunla birlikte yitip gitti.
--spoiler--
kendisi türk edebiyatının en verimli ve etkili yazarıdır. ergenlerin bu adamı keşfi zor zira onların cinsel dürtülerini gidermeye yönelik kitaplar yazmıyor. kalbe sesleniyor.
lisedeki mantık hocamdır. ünlü olanı yazar olanı değil tabiki bu mustafa kutlu bukalemuna ''bukamelon'' diyerek bir sınıfın ömür boyu hafızasına kazınmış kişidir.
türk edebiyatında, yaşayan yazarlar arasında, günümüzün anadolusunu en iyi anlatan yazar.
kimse anadolu'yu, anadolu insanını anlatmıyor, yazmıyor. yazanlarda istanbuldan anlatıyor anadolu'yu. mustafa kutlu öyle değil. anadolu'dan istanbul'a gelen yazarlar gibi anadolu'ya dışardan bakmıyor.
uzun hikaye kitabında çocukluğumun geçtiği kasabayı gördüm. istasyonunu, esnafını, emeklilerini, sevdalı liselilerini...
mavi kuş'ta, sein taşlıklar, bahçeli evler, komşular, ezelden bir birini tanıyan insanlar...
haftaya bugün adına üç üniversitede iki gün süren bir sempozyum düzenlenecek olan yazar.
açılışı fatih ali emiri kültür merkezinde olacak olan sempozyumun bir bölümüne kendisi de katılacaktır.
