kemalizm türkiye cumhuriyetinin ilk dönemlerinde milliyetçi ve seküler bir hareketti ve buna bağlı olarak hem dindar kesimi hem sınıf mücadelesi yapan aydınları hem de azınlıkları ezmekten geri durmadı.ama türkiyede özellikle 68 kuşağı (belki de çoğunun marxı ve engelsi okuma imkanı olmadığı için) ellerinin altındaki en yakın antiemperyalist argüman olan kemalizmi kullanma ve belki de ona inanma ihtiyacı hissettiler.özellikle 90larda marksizmle beraber kimlik siyasetini de öne çıkaran kürt hareketinin ortaya çıkması ve kemalist cephenin ulus devlet korumacılığına çakılıp kalması kemalizmi yeniden asıl yerine yani militarist -milliyetçi çizgiye itti ve bugünlerde de küreleselleşme-ulus devlet çelişkinin tam ortasında eski statüko (ordu,yargı,chp,mhp)ve yeni statükonun (akp ve cemaatler)savaşında eski statükoyu savunan ve söylemleri daha da milliyetçileşen cephenin sınıf ,kimlik ve hakve özgürlük mücadelesi yapan sosyalistelere bakışı en az akpnin polislerinin sosyalist protestocu öğrencilere bakışı kadardır.e bi de mustafa suphi ve arkadaşları,nazımın hapse atılması,istiklal mahkemeleri,dersim katliamı ve ardından gelen asimilasyon çalışmaları eklenince bir sosyalistin hem kemalizme hem atatürke bakışının nasıl olması gerektiği kafamızda aydınlanıyor.unutmayalım ki 68 gençliği falan değiliz ve bugünkü ulusalcı cephenin militarist zihniyetini biliyioruz.
