bir kemalist arkadaşın öncesinde demokrasiden, düşünce özgürlüğünden, ifade serbestisinden dem vurup ardından söylediği söz. sonra jeton düşünce ''ama eleştirmiyorlar ki küfür ediyorlar hep ondan dedim' diye ekledi. ufukta güneş batıyordu. vapurdan atılan simidi kapmış olmanın heyecanıyla bir martı kanat çırpıyordu gökyüzüne.
"bir kemalistin zırvaları" adlı kitabın giriş cümlesi.
neden bebeğim? o kusursuz mu, insan değil mi? "benim bedenim bir gün elbet toprak olacaktır." gibi, tüm insanları/canlıları kapsayan ölüm gibi bir şeye yenik düşenlerden değil miydi?
