hanidir kulağımda çınlayan kendimce kıt kanaat inandığım devrimimin marşı ile "kızıl meydan" diyiverdiğimiz sikindirik bir ilçe terminalinin avlusunda ıslık çalarak gezindiğimiz yaşlar. abamız da obamız da yıkık dökük. yürek cehennem gibi. "kısa çöp uzun çöpten hakkını alır elbette"
inanmışız benim paşam. dünyayı değiştirebileceğimiz fikri mermer bir sütun gibi kubbemizi ayakta kılardı. ille de sevdiğimiz kız olurdu başka semtlerde, kılığımızdan utanıp giremediğimiz. geceleri tavaf edebilirdik, bir fasıla, sevdiğimiz kızın evini. yaş 17, istemeden olmuş; yürek, adriyatikten çin seddine dek.. büyümek istiyoruz deliler gibi, dünyanın değişmeyeceğini bilmeyerek..
ucuzluk, ki bu o zamanın en çıkma mallarının toplandığı tarım işçilerine, kendi hısm-akrabasına ve çok çocuklu işçi-memur ailelerine satış yapabilen bir çeşit dükkandır; evet ucuzluktan alınmış ayakkabılarımız aralık ayı gelmeden patlardı. kar-kışın ortasında yalın ayakla karda yürümek zorunda da kalabilirdik. bazı günler yerdeki balçıkların buz tutmuş olmasını dileyerek çıkardım evden. böylece çoraplarım ıslanmayacaktı. okuyordum.
bi gün teneffüse hiç çıkmadım. tabanı çatlak ayakkabımın varlığı bütün kimyamı bozabilecek kadar üzdü mü, yoksa gururun ender rastladığı gençlerden biri miydim bilmiyorum. merdiven inip çıkarken tabanlarım görülecek diye sabah girdiğim okuldan, akşamüstü kargaşasının telaşına vardırarak çıkabildim. günler boyunca bu taktikle teneffüslerde geometri çalıştım, kitap okudum, şiirler yazdım.
fakir bir ailenin en büyük oğlu olarak mitolojik tanrılar gibi babamla bölüştüm bütün erdemini. insanın ne ile yaşadığını öğrendim.
birazdan üstteki entry'i baz alan sikimsonik bir hikaye anlatacak da olsa, aslında üstteki entry'i değil genel bir durumu anlatacak olan yazardır. girizgaha gel..
--vakti evvel, insanların mutlu mesut yaşadığı bir ülkeye hükmeden, adil, hoşgörülü bir hükümdar varmış. insanların sevip saydığı bu kral tüm vaktini dünyayı bulduğundan daha iyi bırakmak için vakfedermiş.sonra bir gün ülkede su sıkıntısı baş göstermiş. ekinler kuruyor, insanlar ve hayvanlar susuzluktan ölümcül hastalıklara gark oluyorlarmış. danışmanlarından birisinin önerisiyle yakın vadilerden birindeki su kaynağını şehre getirmeye hükmetmiş kral. bu iş için kendi oğlu da dahil 60 kişiyi bol erzak ve suyla vadiye yollamış.
bu sırada saray sarnıcında kendi güvenliği için tutulan suyun büyük bir kısmını halka dağıttırmış. aradan geçen bir haftanın sonunda vadideki su yatağı şehrin yakınına kaydırılmış, şehir kurtulmuş.
halk artık bu yeni ve gür suyu içiyor, mutlu mesut yaşamlarına devam ediyorlarmış. kral ise, yine güvenliği için kendi sarnıcındaki suyu içmek zorundaymış. zamanla halk arasında bir hastalık peyda olup tüm kenti sarmış. insanlar hastalığın etkisi ile deliriyor, abuk subuk konuşup, benliklerine yakışmayacak davranışlara giriyorlarmış. hastalık saraya kadar yayılmasına rağmen kral'a bulaşmamış. getirilen yeni su tüm krallığı yıkan bu hastalığı taşıyormuş.
halkın ve sarayın tamamı bu garip hale geldikten sonra krallarına iftira atmaya başlamışlar. halka göre kral, delirmek üzere olan ölümcül bir hastaymış. bu iddia ile kralın deliren oğlunu kandırıp adil hükümdarı delilik suçundan zindana atmışlar. çünkü kral, deliler ülkesindeki tek akıllıymış.--
odur ki kişi istikametinden şüphe ederse, kendini sevmeyenlere bakmalı. sizi sevmeyen kişilerin insanlığa faydası yoksa istikametiniz doğru demektir.
