geyiği geçersek cenaze günü yazılmış bir yazımdan;
'babam.. Burdur'un Bucak ilçesinin bir köyünde doğmuş bir adam. köyde okul yok malumunuz, okumak için çogu dönemini ailesinden uzakta geçirmiş bir adam. sene 80ler. babam Ankara Universitesi ziraat fakultesınde okuyor ve 5 kişi arkadasıyla aynı evde kalıyor.. Kadir, Ali, Muhsin, Mevlüt ve Erol. bunlar zamana direniyorlar ve dostlukları birbirlerinden bazı noktalarda ayrı düşen fikirlerine rağmen pekişiyor.. gençler, deli dolular. okumak için geldikleri okulda siyasi olaylar nedeniyle derslerden baya uzak dönemler geçiriyorlar.. arkadaşları ölüyor, öldürülüyor, camdan atılıyor mesela.. her yeni gün yeni bir arakadaşlarının ölüm haberini alıyorlar.. umarsız ve basit.. gencecik arkadaşları ölüyor.. tebi bu bahsettiğim tek taraflı bir durum değil. onların zamanında karşıt görüşten de pek çok kişi ölüyor, öldürülüyor.. pek çokları kayboluyor ve bir daha haber alınamıyor.. öldülerse mezarları bile belli değil. pek çokları yakalanıyor, işkence görüyor..
Muhsin amca da onlardan biri. benim için 'amca' Muhsin amca. çünkü küçüklüğümden beri tanıyorum onu. aklım daha kıt ererken bizim evde ailecek toplanıldığını hatırlıyorum. Mevlüt amcanın her gelirken bana çikolata getirdiği zamanları hatırlıyorum. geçmişi, sohbetlerini ve kahkalarını hatırlıyorum. sonra biraz değişiyor zaman. Alparslan Türkeş ölmeden daha patide bazı sorunlar. sonra Muhsin amca kendi yolunu seçiyor ve BBP'yi kuruyor. sonra milletvekili oluyor ve milletvekili lojmanlarına taşınıyorlar. ama hala görüşüyor bu 5 kişi, dostluklarında hiçbir eksilme yok..
ben büyüyorum babamın arkadaşları ölüyor birer birer. önce Yakup amca, şimdi Muhsin amca. babamın yaşlandığını hissediyorum bunları gördükçe. içimde garip bir tedirginlik..
eve girdiğimde yüzüm düşmüş, kamptan bunalmış bir haşdeyken ablam kötü haberi veriyor.. 'muhsin amcanın uçağı düşmüş bugün. daha bulamamışlar.' ben ağlamaya başlıyorum ama elimde değil. öyle böyle bir ağlama. 'kesin ölmüştür..kesin ölmüştür..' diyorum. ablam sakinleştiriyor. 'bak babam için daha kötü. sen sakin ol ki o daha da kötü olmasın'.. sonrası malum ben kaçak göçek orda burda, dersanede falan ağlıyorum. çünkü Muhsin amca her şeyden önce 'insan' gibi bir 'insan'.. merhametini, alçakgönüllüğünü, kibarlığını hayatının her yanına yansıtmış bir insan. yaşadığı türlü kazalar, gördüğü işkenceler, yıllarca kaldığı küçücük hücreye rağmen yaşama tutunmuş, ideallerinin peşinden gitmiş bir insan. kelimeler saçma bu noktada, çünkü klişe bu kelimeler. ama alçak gönüllüydü ben biliyorum.. tanıyorum çünkü..
Muhsin amcayı günler sonra buldular malumunuz. o süre içinde bizim ev kriz merkezi, arayanlar, haber soranlar, gelenler. sürekli telefon. ama haber yok. sonra ben bir akşam dersanden çıkarken radyoda duyuyorum ki '6 cesede ulaşıldı' başlıyorum ağlamaya ama nasıl şuursuzca. eve geliyorum evde kapının öününde ayakkabılar. hani anlarsınız ya bir şey olmuş ayakkabılar yığılınca kağının önünde. ben ağlayarak içeri giriyorum ama hıçkırarak. beni sakinleştiriyor annem babam. gidip Mevlüt amcaya sarılıp ağlıyorum sonra biraz. Erol amca ve ikisin de oğulları da varlar..
bugün cenazaesi vardı Muhsin amcanın. henüz çıktım oturdum bunları yazıyorum..
hayat böylesine boktan bir şey işte. düşünmeden, saygısızca, bir anda, çat diye.. her şey bir anlık.
bazen düşünüyorum ne için uğarışıyorum diye. her şeyi bırakıp gidesim geliyor, gitsem nereye gideceksem.
bir salonda Ali amca, babam, sonra Erol amca, Mevlüt amca oturuyorlar. Erol amcayla Mevlüt amca istanbul'da, Ali amca ALmanya'da yaşıyor. toplanma nedenleriyse aralarından birinin ölümü. sürekli düşünüyorum ya benim başıma böyle bir şey gelse. durup durup ağlıyorum ya bu kadar senelik arkadaşlarımdan birini kaybetsem diye.. salakça bir şekilde ağlıyorum. sonra düşnüüyorum acaba ölünce telefonunu ne yapıyorlar rehberdeki.. siliyorlar mı mesela.. bir 'C' tuşuna basınca 'sil Muhsin başkan?' mı çıkıyor ve siliyorlar mı.. hayat böyle basit ve şuursuz mu, bu kadar kolay mı.. nasıl oluyor..
ülkü ile prensibi birbirinden ayırabilen, ayırdğı noktada attığı fedakârlık düğümünün "yaşasın bilmemnelerin özgürlüğü" sloganından öteye bir ülkü taşımayan tuzukuruların boğazına düğümlendiği, düğümlenen boğazlarından çıkan hırıltılarla aydın adayı insanları ve çocukları korkutan sözde aydınların sürekli yerdiği, eli torbadan başka birşey tutmamış hanım evlatlarının üniversite kaldırımlarında yaptıkları siyasette "yeaaa" ya da "eeaabiii" diye başlayıp "eli kanlı" diye devam ettirdikleri cümlelerle ve maldorottice fikir söyleşileriyle "katil" olarak nitelendirdikleri, anlaşılamamış ve hakka vuslatına rağmen belki de yıllarca anlaşılamayacak bir insan...
ülkemdeki bilimum katliamlarda organizatör olarak adı geçen çok rerörö siyasetçidir. aslında siyasetle boşa uğraşmıştır merhum. zira organizatör olarak sayın ahmet san ile kafa kafaya yarışırdı, yazık etti organizatörlük kariyerine. hırrrrlayarak devam ediyorum ülkücü militandır aynı zamanda. bir hırrrr efekti daha veriyorum kendime ölmüştür ama ben ısıramadan öldüğü için kuduruyorum.
bir dönem içerisinde bulunduğu ve cezalandırıldığı olaylardan dolayı pişman olduğunu açık yüreklilikle ifade etmiş bbp eski başkanı merhumdur.
hrant dink için şiir yazabilen , siyasette bile ahlaklılığı savunan , 28 şubatta "millete namlu çevirenlere selam durmayan" , 12 eylül'de kendisine yapılan işkencelere rağmen devletine küsmeyen lider.
"allah daha fazla üşümene razı olmadığından mıdır bilmem ama ankara geçen yazdan beri görülmediği kadar sıcak.. bir ucu tunalıda, bir ucu sıhhıyede aradaki bütün cadde ve sokakları dolduran bir kalabalık. sonra televizyondan duyuyorum milyonu bulmuşuz diye... meclisten başlayıp anıtkabire uğrayıp kocatepeye geliyorsun, senin için hepsinin anlamı büyük... camiye kilometre kala namaz kılacak bir yer bulabiliyorum. namaz bitiyor, etrafa bakıyorum; bbp ve mhp bayrakları, sloganlar, tekbirler, gözyaşları.. birbirini hiç tanımayan insanlar kolkola tekbirler getiriyor, tabutuna çiçekler yağarken, bir yandan da dualar okuyor, senin o çok sevdiğin milliyetçi sloganları hiç durmadan tekrarlıyorlar... ankara en son böyle bir kalabalığı ne zaman gördü diye düşünürken, "herhalde o da başbuğun cenazesiydi" diye kendi kendime tahmin yürütüyorum.
bir yanda bosnadan öbür yanda orta asyanın her bir cumhuriyetinden kendi bayraklarıyla gelenler göze çarpıyor. başka tarafta kalpaklarıyla, bayraklarıyla çeçen milliyetçileri görüyorum , en önlerinde de şeyh şamil... tarihteki on altı türk cumhuriyetinin bayrakları geçiyor bir ara önümden... attilayı, alparslanı, selahaddini, fatihi görüyorum... şimdi onların yanında olmak nasıl bir duygu?
bunları seyrederken biri ayağıma basıyor, dönüp baktığımda ağzından zorlanarak çıktığı belli olan kürt şivesiyle "kusura bakma kardeş" diyebiliyor. onu biraz daha seyrediyorum, boynunda poşusu, elini kurt yapıyor ve tekbir getiriyor... ağlayan çarşaflı teyzeleri görüyorum, onlara da sarı saçlı güzel mi güzel iki kız kollarından destek oluyor, yürümelerine yardım ediyorlar ama birbirlerini tanıdıklarını hiç sanmıyorum. etrafa bakmaya devam ediyorum; liseli ülkücüleri görüyorum, ne kadar da heyecanlılar, neredeyse ses tellerini yırtacaklar. hala onların yaşında olduğum kadar heyecanlı mıyım diye soruyorum kendime: elhamdülillah!!...
orada "tanrı dağı kadar türk'leri, 'hira dağı kadar müslümanları" görüyorum. az değil dört saat boyu yürüyor, haykırıyor, dua ediyor, kalabalığın bir parçası oluyorum. kalabalığın ucunu görmeyi defalarca deniyorum. ama yine olmuyor, yine olmuyor... sivastan, kayseriden, erzurumdan üzerindeki paltolarıyla, montlarıyla gelen insanlara bakıyorum, o sıcakta nasıl da terliyorlar, ama inanır mısın, farkında bile değiller. hepsi kalabalığın ayrı bir yerine dağılmış olan anneme, babama, kardeşime, kuzenlerime, halama ulaşmaya çalışıyorum, ama ne fayda? mahşer yerinde daha kolay bulurduk herhalde birbirimizi. sonra bbp genel merkezine gelebiliyoruz dört saatin sonunda. hem de hayatımda ilk defa... bu vesileyle mi olacaktı?
tacettin dergahına gidiyoruz, beşinci saat mi, altıncı saat mi artık sayamıyorum. zaten zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığım gibi benim gibi üşengeç, tembel bir adamın o kadar yürüyüp, ayakta bekleyebildiğine ancak şimdi bu satırları yazarken şaşabiliyorum. mehmet akifin istiklal marşını burada yazdığını öğreniyorum. senin de ancak böyle bir yerde yatmak isteyeceğini düşünüyor, bir kez daha sana hak veriyor, hak vermek ne kelime, bir kez daha sana hayran kalıyorum.
tekrar namaz geliyor aklıma... imam soruyor ve ben bütün ruhumla, nefesim yettiğince haykırıyorum: helal olsun! helal olsun! helal olsun! "
-- --
not : kuzenimin yazmış olduğu, bir anlamda benim içimi de sayfaya dökmüş olduğu yazıdır. alıntıdır.
arkasından mekanı cenneet olsun, ruhu şad olsun diyince seri halde artılandığınız ancak hakkında gerçekleri yazdığınızda bazı ipneler tarafından fena halde eksilendiğiniz, uludağ sözlüğün ne kadar taraflı bir ortama sahip olduğunu anlamamızı sağlayan, elim bir helikopter kazasında vefat eden siyasi kişilik.
ölümü şüpheli olan bbp eski lideri. akp nin iktidara gelmek için savunduğu düşüncelere sahip fakat başka bir güç güdümünde bulunmayan, akp ye oy verenlerin 'iyi de kime oy verelim hepsi aynı' mazeretlerine çözüm olabilecek, sağda hızla yükselen bir partinin lideriydi.
elbetteki marksist leninist silahlı yer altı örgütlerine gelin devrim yapın devrim yapan kadrolarınız hiç bir kapitalist ülkede bulunmayan bir imtiyaza ve güce sahip olsun yıkın bu ülkenin milli ve dini mirasını dememiş ve komünist militanları çiçekle karşılayıp hoşamedi etmemişdir yazıcıoğlu.sol demogoglar;sol çetelerin gül dağıtıcısı olduğu savıyla epey komik hallere düşüyorlar.yazıcıoğlu bu ülkenin değerlerini taşıyan halktan biriydi.oy almasada halkın baş tacı etmesi kendisinin ne rus ne çin ne amerika özentisi olmayıp bizden biri olmasıydı.
dünya bir faşisti daha kaybetti üzüldüğüm tek şey tüm karanlığıyla gitti, o kadar faili olduğu olayları sis perdelerinde bırakara seni hiç unutmayacağız
bu ülkenin gerektiğinde dış ve iç düşmanlara karşı mücadeleden kaçmayacak kahramanlara ihtiyacı var...muhsin yazıcıoğlu bu kahramanların başda geleniydi...(milliyetçi-muhafazakar)toplum onu hak ettiği yere çıkartamadı...onu sevdi ama(çoğu)oy vermedi..oda makam için davasından taviz vermedi...zaten verseydi...muhsin başkan muhsin başkan olamazdı....
ama bu coğrafya muhsinler çıkartma konusunda inatçıdır....dini ve milli kültürel mirasa ihanet eden hainler,ihanet şebekeleri istesede,istemesede...
komploya kurban gittiği iddia edilmektedir.
böyleyse devletin safra kesesi temizliğide denilebilir. kendisine en çok yakıştırdığım cümle ise "gülerek yaktın, donarak öldün" olabilir.
edit: donarak ölmemiş, o zaman " maraş katliamıyla suçlandın, maraş dağlarında öldün" kaderin garip cilvesi.
alpaslan türkeş in en yakın adamlarından biriydi. alpaslan türkeş ten sonra mhp nin başına geçmesine kesin gözüyle bakılıyordu. alpaslan türkeş in de istediği buydu. fakat ölümünden sonra çıkan taht kavgası diyebileceğimiz türde ki karmaşada devlet bahçeli muhsin yazıcıoğlu nu alt edip başa geçmiştir.
