ölmüş adam allah rahmet eylesin, günahını affeylesin, şeytanın işi bitmiş adamla ben niye kurcalıyorum burada eksi yağmuruna tutulmayı göze alıyorum bilmiyorum ama bu ülkenin bir dönemine damgasını vurmuş bir şahsiyet için hiç de hayırlı bir damgadan bahsetmeyeceğimizi tarafsız herkes çok iyi biliyor. liseli hatta ilköğretim çağındaki çocukları birbirine kırdıran çete zihniyetini empoze eden kişidir kendisi. Bakırköy Ticaret Lisesi mezunuyum hemen yanımızdaki imam hatiplilerle ne alıp veremedikleri vardı da o çocuklar kan revan içinde kalırlardı her hafta. Birbirlerine başkaaaaan ,reeeiiiis diye bağırırlardı anlamadım. 11 kasım günü aynı bu başlığı yazan arkadaşım gibi ata 'mızın ölümü melankolisiyle ortalıkta dolaşırken ceketimin sol yakasında duran rozeti çıkarıp yere atan, takmayacaksın lan bunu diyen, sebep olarak da bunun solculuk olduğunu hönküren, sümküren, kusan pislik adamlara da yanındakiler reeiiiis, başşşkaaaaan diyorlardı. Ya Allah Bismillah Allahu ekber diye haykıran adam müsveddesi, bacısını gavurun zürriyetine maruz kalmaktan kurtaran ata'nın rozetini yere atıyor. Merhum yazıcıoğlu'nun bıraktığı hediye bu ise hala bunu peşinde koşuyorsanız sizi ne Allah ıslah eder, ne kemalizm, ne laiklik, ne demokrasi. Yolunuz açık olsun.
muhsin yazıcıoğlunu sevmeyen, sevmek zorunda olmayan kişilerdir. umrunda bile olmayan biri için yas tutmaktansa hayatını yaşamayı hatta taşak geçmeyi yeğlemektedir. kime ne ki ayrıca otur tut sen yasını. her ölenin yasını tutsaydık ohooo..
biraz kısaltmak gerekti. tam olarak "büyük lider muhsin yazıcıoğlu'nun anıldığı gün taşak geçebilenler" olacaktı. herhalde anlaşılıyor verilmek istenen mesaj yinede. sayıları oldukça fazla ne yazıkki bu rezillerin.
bugün günlerden 25 mart 2010 perşembe. acımız büyük. ülke tarihinin görmüş olduğu en büyük liderlerden biri aramızdan ayrılalı tam tamına bir yıl oldu. bu bir yılda içimizdeki acı, üzüntü, matem her geçen gün giderek arttı ne yazıkki. şahsım adına konuşayım geçen süre zarfında muhsin reis'in yaşadığına dair umutlarım hep içimde varoldu. belki bir gün çıkar diye bekledim fakat bugün yanı tam tamına ölüm haberinden bir yıl sonra reis'in öldüğünü idrak edebildim. aramızdan ayrıldığı bir gerçekti fakat bir umut değil miydi yaşatan insanı?
evet, tam tamına bir yıl oldu fakat bu acı günümüzde halen fütursuzca taşak muhabbeti yapabilen, dalgasını geçebilen zavallılarda gözümden kaçmıyorlar. daha öğle saatlerinde sokakta yürüyen çiftlerin hiç birşey olmamış gibi şakalaşarak yollarına devam edebilmesi, coffee shop'larda saygısızca kahvelerini yudumlayabilmesi insanların beni üzüyor. nasıl 10 kasım günü hepimiz biraz daha duyarlı oluyorsak aynı hassasiyeti bugün de yaşayamaz mıyız? bayrakları yarıya indirip, en azından bir an için olsun muhsin yazıcıoğlu'nun anısına saygıda bulunamaz mıyız? niye insanlar alanlarda toplanıp liderlerine saygısını göstermiyorlar? neden neden neden?
toplumumuzun giderek kendi benliğini kaybettiğini, yozlaştığını söylerlerdi de inanmak istemezdim. bugün bu gerçekle yüzleşmek zorunda kaldım. merhabalaştığım, tokalaştığım hiç bir insan başımız tekrar sağolsun, büyük liderimizi anıyoruz diye bir temennide bulunmadı. üstüne üstlük taşak muhabbetine devam edip enseye şaplak göte parmak yaşan anlayışlarına devam ediyorlardı.
herhangi bir tepki göstermedim bugün insanlara fakat umudum giderek azaldı. büyük önderlerden birinin ölüm yıldönümünde ki daha bir yıl olmuş, kimsenin duyarlı olmaması beni üzdü. hemde ecevit'in ölüm yıldönümünde hüngür hüngür ağlayan insanların varlığını biliyor olmak daha da üzücü.
