Ak Parti'nin akıbeti hakkında konuşan üç farklı muhalif kaynağı dinledikten sonra fark ettiğim hakikattir. Önce açmak istiyorum:
Bir tanesi Tayyip Erdoğan'ın tekrar ittifak olmayan sisteme geçiş yapacağını iddia ediyor. Şimdi bu konu farklı dinleyici okuyucuların ilgisiyle yaygınlaşacak ve sadece vatandaşlar arasında değil aydınlar ve gazeteciler de tartışacak. Bununla birlikte ak partiden ayrılanların kurma teşebbüsünde olduğu partilerin akıbetleri, ne kadar oy alabilecekleri, hatta başka bir haberde ak parti başkanlığının Erdoğan tarafından en büyük adayı Binali Yıldırım olmak üzere başka birine devredilmesi ihtimali.
Beş kuruş menfaati yokken, üstelik aksine her yerden red ve yasak yerken bu insanlar zaman ayırıp bununla ilgili görüş bildiriyorlar. Onların hayalinde görebileceği maddi imkânlara da yükseğe sıçrayıp iyi yalayan ama bu gibi konularda fikir yürütmeyen, yürütmeye kalksa o zeka ile muhtemel başını belaya sokabilecek tipler tek taraflı yayın yaparak ulaşıyorlar.
Benim anlatmak istediğim muhalefet edilmesinin her zaman muhalif olunan tarafa karşı değil, lehine olabilecek durumların yaşanabileceğidir. O yüzden bu şartsız muhalif kovalayan, muhalefet reddeden ve düşmanlık içeren anlayışı bir kenara bırakmakta fayda var.
Muhalif tarafa gelince de bu durumun sıkı bir Stockholm sendromu vakası olduğunu düşünüyor, bu kadar ak parti iç işlerine kafa yormak yerine kurtuluş, ülkeyi ekonomik olarak daha iyi yerlere getirecek alternatifleri düşünmek gerektiğine inanıyorum. Çünkü bir yerden sonra gerilimi artırıyor, karşıt ve düşman düşünceyi yaşatıyor; kendiniz ve sizin gibi düşünenlere fayda değil zarar getirir bir faaliyeti icra ediyorsunuz. En büyük yanılgı ak parti ve Tayyip Erdoğan'ın olmadığı bir tablonun her açıdan iyi olduğuna inanmaktır ki şartsız koşulsuz bu durumun iyi olması düşüncesi hem kendi içinde düşmanlık içeren bir düşünce, hem de ülke yararına değil diye düşünüyorum.
