dün ilk örneğini yılbası gecesi dogal gaz borusundan sızan gaz ile hayatları yok olan gencler için acıklama yapan zatı muhterem kişi gösterdi, gazeticilere; arkadaşlar malum cuma, namaza gideceğim.
diyerek acıklayamadıgı ihmarkar durumu hiç acıklamayıp, yarıda kesti..
ve daha bir çok örnekleri var.
peki neden muhafazakarlaştıkca vicdanı yok ediyoruz?
düşünme yetimizi kısıtlı bi cerceve içinde düşündürüyoruz; dünyaya at gözlüğü ile bakmak gibi.
peki vicdan nasıl yok olur?
cebimdeki kesenin ağırlıgına bakarım, bana degmıyorsa ucu neden ugrasayım; zamandan yemege gerek yok, tanrı beni bekliyor..
oysa,
din vicdanın öteki yüzü; ve tanrı önce 'insan' olmayı emrediyor!
özün kısası;
sadece boş bı levha; hiç yok olmayacakmış gibi, empati kurmayı hiçe sayma..
bencil bi dünya, bencil bi yaşam
içinde ben yoksam,
dünya yanmış banane..
türkiye toplumunun genel ruh halidir, itina ile beslenmiş büyütülmüş bu günlere getirilmiştir. ölümler üzerinden dahi başka yaşam biçimlerine, başka kültürlere, başka dünya görüşlerine karşı sürdürülen alçakça, soysuzca bir saldırının yürütülebiliyor olmasıdır. "çıplaktılar, esrar içiyorlardı, hızlı kemalistlermiş, ne işleri vardı kız erkek bir arada" gibi soruların yüksek sesle sorulabilmesidir. kürtten, ermeniden, aleviden, eşcinselden, kadından, solcudan,anarşistten, yani kendi gibi olmayan herkesten nefret etmek, rahatlıkla "oh gebersinler onlar da akıllı olsalardı" diyebilmektir.
