ben kücüklügümden beri düşünürüm. Ögretmenler orda toplu otururlar, sohbet ederler falan. Ama müdürler hep onlardan uzakta tek başınadırlar. Sanki bir altın kafesteler. Bu rahatlık onları huzursuz ediyor gibi. Onların da bu can sıkıntısından kurtulmak, arkadaşlarıyla berabermiş gibi hissetmek için yapmıs olabilecegi harekettir.*
