"Mucize, iyiliklerimizin bize dönüşüdür ama kısa sürer" demişti birisi vaktiyle.
Kısa sürüşü müydü onu mucize yapan, ya da uzun süremeyecek kadar mükemmel oluşu muydu kısa sürede... Ebediyettir herkesin mucizesi. Herkesin düşünün kesişim kümesi mucize olamayacaksa, kısa oluşu muydu onun mucizeliğinin emarelerinden biri; yoksa o zaten varlığıyla düşünmeyi gerektirmeyecek kadar ispat mıydı var oluşuyla...
O zaman beni düşündüren nedir? Mucize bekleyişim mi, yaşamamış olduğumu düşündürüşü mü? Yaşadığım mucizeler gelince aklıma, daha ötesini bekleyişim mi yoksa... Düşlerimin doğrultusunda düşünemediğim bir bekleyişe bağlanış belki de...
