ölüme sebebiyet verebilecek durumlardan birisi olduğunu dün akşam başıma geldiğinde anladığım korkunç olay. hayatımın bir anda sona erdiğini düşündüğüm ve hayatımın gözlerimin önünde akıp gitmesine neden olan durum. * kıçı kırık scooter'ımla 80 civarlarında seyrederken trafik sıkışıklığı nedeniyle gaz kesmek isterken gaz kolunun takıldığını ve motorun süratle hızlandığını farkettim. elim ayağım birbirine girdi ve önümdeki arabalara çarpmamak için olağanca gücümle frene basmama rağmen motor bir türlü durmadı ve balatalardan ateşler çıkmaya başladı. tam önümdeki arabalara bindirmek üzereyken yanan yeşil ışık sanırım benim hayatımı kurtardı.ışığı attlattıktan sonra derin bir oh çektiğim sırada motorun kontrolünü hala sağlayamadığımı farkettim. yeni bir korku filmi başlıyordu sanki. motorun hızı bir türlü düşmüyor ve motor sağa sola doğru yalpalıyordu. "allahım nasıl kurtulacağım bu durumdan" derken kontağı kapatmaya karar verdim. elimi frenden çektiğim sırada motor yine hızlanmaya başladı ** kontağı bir türlü kapatamadım ve artık bir yere çarpmaktansa kendimi motorun üstünden atmaya karar verdim ve kimsenin olmadığı bir kaldırıma doğru motoru sürmeye başladım. gözlerimi kapatarak motorun üstünden kendimi kaldırıma doğru fırlattım. motor bir yana, ben bir yana uçtuk. yerde öylece yatıyordum ve hiç bir şey düşünemez olmuştum. millet başıma toplanmış bir şeyin varmı? diye beni sürekli kontrol ediyorlardı. * kendi içimden sanırım bir yerlerim kırılmıştır diye söylenmeye başladım. ya sakat kaldıysam diye düşünmeye başladım. o düşünce ayaklarımı ve ellerimi oynatacak cesareti benden almıştı. korkuyordum ve yerde göz yaşlarımı tutamaz olmuştum. hiç bir yerim ağrımıyor, sadece yüreğim ağrıyordu. insanlar paniklememi önlemek için olağanca gücüyle beni teselli ediyor ve ambulans çağırıyorlardı. bir amca ambulansa vakit yok ben görtürürüm bu çocuğu dedi. * beni karga tulumba arabaya bindirdikleri esnada elimi ve ayağımı hissettim. acaba dedim sıcaklıktanmı böyle oluyor yoksa benim hiç bir şeyim yokmu düşünmeye başladım. derken hastaneye gittik. yolda amcacığım sağolsun "yok bir şeyin evlat, zıpkın gibisin. ucuz atlatmışsın" dedi. amcaya o an inanmak istememe rağmen hala inanmıyor ve gözlerimden yaşlar dökülüyordu. hastaneye vardık. aldılar beni sıkı bir kontrolden sonra bir kaç pansuman yaparak beni eve yolladılar. evet hiç bir şeyim yokmuş, küçük sıyrıklardan başka. amcacığım gene beni aldı ve eve getirdi. ** yatağa yattım ve hayatımın bugün son bulabileceği düşüncesine kapıldım. ölüm bu kadar kolaymış diye düşündüm. *
