2017 yapımı darren aronofsky filmi. jennifer lawrence, javier bardem'le birlikte ed harris ve michelle pfeiffer arzı endam ediyor.
metafor falan geçiyorum ama dinler tarihini yalamış, yutmuş biri filmdeki her sahneye bir anlam yüklese dahi, bu filmin olmuş olduğu anlamına mı geliyor?
benim filmden anladığım şey, aronofsky'nin istikrarlı düşüşünü devam ettirdiği. sen ki 98'de pi, 2000'de requem for a dream'i çekmiş bir yönetmensin.
film boyunca aynı döngüyü saatlerce izlemek, bir yere varmasını beklemek gayet bunaltıcı.
insanın arsızlığı her meleği bir şeytana dönüştürebilir mesajı vermek için 2 saat boğmanın anlamı yok bence.
yillardir film izlerim. artik kendimi iyi bir film elestirmeni olarak gorurum. cok berbat ve zirve denebilecek filmler gordum gecirdim. cok sıkıcı filmler gordum. sonunda dumur oldum. bunu da bekledim. ama lanet olsun. hayatimdan tam iki saatimi caldin dedigim bundan daha kotusune hic rastlamadim.
gelelim jenifer lawrence ye. sen benim en sevdigim aktrissin. ne yaptin. ben seni onca kisiye bircok kisiye savundum. bu filmle birlikte kime ne anlatayim. ne diyeyim. buyuk bir hayal kirikligi oldun. git aclik oyunlara yenisini eklet. yolunu bul sen.
herkesin tarzidir begenen vardir dicem ama bu felsefe degil cöküş. iki cumle icin butun filmi mahvedip, insanlarla alay etmekten baska birsey degil bu.
aronofsky'nin yehova'dan isa'ya, zeus ile gaia'ya, ışid'den nazilere, sokak gösterilerine ve dünyanın geldiği yere kadar mesaj ve gönderme bombardımanına dönüşmüş, son sahnesinde bardem'in berbat açıklayıcı repliğiyle holivut yapımcılarını korumaya çalışmış din felsefesi temalı filmi.
the fountain'da ve hatta noah'da hissettiklerimin aynısını hissettim, kolayca anlatılabilecek bir fikri büyük ve yersiz bir gösteriye dönüştürmüş. fenalık geldi ne yazık ki. sıradaki filmi yine birey üzerine olur sanıyorum.
(bkz: jennifer lawrence) ve (bkz: javier bardem) in başrolünde olduğu inanılmaz metaforik mesajlar içeren ve dahi film sonuna kadar soğukkanlılıkla sakin kalıp kafayı yemeden bitirmenizi umarım. ne diyim ki seçenek sizin ister izle ister izleme. kimi seyirciler nefretle bahsederken kimileri de övgüyle bahsediyor. iyi seyirler.
Bazı sahneler inanılmaz ızdırap verici ve tahammül sınırlarını zorlasada sonuna kadar gitmek istiyorsunuz.
Metaforla dolu bir filmdir. Basroldeki yazar tanriyi sembolize eder, doğan cocuk peygamber isayi ve yazarin yazdigi kitapta incildir. Gelişen olaylar -cogu kisinin bu ne sacmalik dedigi- ise insanoglunun dunden bugune yaptigi savaslari, birbirlerini durmadan yok etmelerini anlatmaya calisir. Kadinin yani "mother"in ne oldugundan tam emin olamiyorum. Ya hazreti meryem ya da doğaana. Dogaana diyorum cunku surekli evi boyayarak, bir seyleri duzelterek tamir etmeye calisiyordu kisacasi guzellestiriyordu. Cok sevdigim bir film oldu.
Bol metaforlu, sinema için gereksiz bir film.
Yorumlarda yazıldığı gibi öyle düşünmeye sevk eden yada din eleştirisi yapan bir film değil. Çünkü biraz dinler tarihi biliyorsanız filmin, uyuşturucu kafası ile yapılmış Hristiyanlık tanımı olduğunu görecekseniz. (Yahudilerin isa yı öldürmeleri ve Meryem e fahişe demeleri vb. gibi sahneler, Havva nın günahkarlığı ve burada Meryem i kandırmaya çalışması, habil kabil olayı gibi vs....) daha fazla detaya girerek spoiler vermiş olmayayım. Zaten bir din eleştirisi olması için öncelikle tarihi dayanaklar kullanması, felsefeyi de buna bağlayarak düşündürmesi gerekli, kaldı ki son anlarda etin yenmesi ve anne ye fahişe denmesi olmasa din benzerliğinden yana bir şey anlamazsınız. Bizim antidinciler de malesef bir şey anlamasalar da yere göğe sığdıramışlar. işin özü; şayet güzel vakit geçireyim günümü iyi bir şekilde bitireyim diyorsanız izlemeyin, gereksiz bir film. Dindarsanız zaten izlemeyin. Dindar değil de " Biz zaman içinde var olduk ve bizi yine zaman yok edecektir." diyen tayfadaysanız, diyeceğim o ki siz de boşa vakit harcamayın; yok olmaya programralı değerli ömrünüzün ilk 25 senesi uyuyup, büyüyüp, okumak ve meslek sahibi olmakla geçiyor yani dünyaya çalışıyorsunuz, bundan 70 yaşına kadar birileri için çalışıp para kazanmakla, çoluk çocukla yine dünyaya çalışıyorsunuz, yetmişinden sonra zaten hastalıkla falan uğraşıyor ve vaktinizi yine uykuyla geçiriyorsunuz ve tüm bu yıllarda kendinize ayıracağınız zamanı toplasanız 4 sene etmez. O, 4 senedeki değerli zamanınızı da ne diye böyle filmlerle heba edesiniz, hem de inanmadığınız bir konu ile?
6,6 puanı dümdüz izleyip geçen habeşistanlılar yüzünden aldığını düşündüğüm film.
Biri film öner dediğinde yalvarıyorum ki bunu izlesin de konuşalım diye. Filmin garip yanı metaforlu olduğu için sıcağı sıcağına düsünmek gerekiyor üzerine, çoğu detayı unutuyorsunuz sonrasında. noter huzurunda tekrar izlicem bu gece arkadaşlar nolar izleyin.
Filmin sonuna kadar hiçbir şey anlayamadığım için kendimi sorgulattı. Genelde bir film izlemeye başlayacaksam ufak bir kesitini izler merak eder çat diye açarım türüne konusuna bakmadan. Gece tek başıma ilk yarım saatten sonra acaba bu bi korku filmi mi diye baktım öyleymiş, ders oldu.
Tek pişmanlığım sesini kısarak izlemem, onun dışında yönetmenin ellerinden öpüyorum.
--spoiler--
Requiem for a dream filmini izlediyseniz, benzer şekilde rahatsızlık edici, şeytanın avukatı filmindeki şeytan insan tanrı üçgeninin işlenişiyle benzer senaryoya sahip.
Başta yaşananların filmdeki yazarın kurgusu olabilir mi dedim, kadının şizofreni olabileceğini düşündüm. Evet hiçbiri değil.
Final sahnesi en vurucu an'dı. O dakikaya kadar eve doluşan insanlar, Çok yoğun bir kaosun ortasında önce kendini sonra bebeğini korumaya çalışan, kocasını çok seven bir kadın. Diğer taraftan sanatkâr, ilham bekleyen, eşinden tatmin olmayan, kendisine hayranlık duyulmasını isteyen bir adam.
Bunların hepsi birer metafor, filmin her sahnesinde, her diyalogta tanrı ve insanı işleyen olaylar ve konuşmalar yer alıyor.
Gariptir, filmde hiçkimsenin ismi geçmiyor, kimse kimseye ismiyle seslenmiyor.
Çoğu eleştiride bu metaforlar seyircinin gözüne sokulmuş deniyor, ben son dakikaya kadar hiçbir şey anlamayarak entelektüel birikimimle gurur duydum.
--spoiler--
Bu filmin vermek istediği asıl mesaj, insanların üzerindeki din ve ritüellerin insanları hangi davranışlar ve haller içine soktuğu. Buna karşı bir eleştiri var.
Bir de her seferinde kadın başka bir bedende tekrar var olup, olaylar tekrarlanıyor. Bu da adamın kadının ona olan sevgisini, yaşanılan acıların adamda bıraktığı hisleri kullanması.
Aslında kısaca adamın bencilliği var. Ortaya bir şeyler koyabilmek için hisleri doruğa çıkarıyor. Kadının ona olan sevgisinden ve tutkusundan besleniyor.
Mesela kadın onu arzuluyor fakat onun arzusuna yanıtsız kalıyor. Kadın sürekli bir şeyler söylemek istiyor fakat umursamaz bir tavır sergiliyor. Aslında bu tamamen hem kendi hem de karşısındaki insanın en doruk noktaya ulaşmış olan hislerinden faydalanmak. Burda da asıl anlatılan bir kadının saf sevgisi, doğurganlığı, eşine bağlı olup ondan başka herkesi düşman olarak görmesi tüm zamanlar boyu insanların inançlarına bağlı olmasını ve inançların insanları devamlı olarak büyük felaketlere sürüklemesi. Kadının her doğuşu varoluştan beri süregelen toplulukları temsil ediyor. Kurban edilen bebek o toplulukların feda ettiği şeyler simgeliyor gibi gibi..
