jerry, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. keyfi her zaman yerindeydi. her zaman söyleyecek olumlu bir şey bulurdu. hatta bazen etrafındakileri çıldırtırdı bile, "bu adam bu halde bile nasıl iyimser olabiliyor?" diye. birisi nasıl olduğunu sorsa "bomba gibiyim." diye cevap verirdi hep. yanındaki insanlardan biri o gün, kötü bir günündeyse, jerry yanına koşar, duruma nasıl olumlu bakılacağını anlatırdı. bu tarzı çok düşündürüyordu beni.
bir gün jerryye gittim "anlayamıyorum." dedim. "nasıl oluyor da her zaman, her koşulda, bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun? nasıl başarıyorsun bunu?" dedim.
"her sabah kalktığımda kendi kendime jerry bugün iki seçimin var. havan ya iyi olacak ya da kötü derim. her zaman havamın iyi olmasını seçerim. kötü bir şey olduğunda yine iki seçimim var. kurban olmak ya da ders almak. ben başıma gelen kötü şeylerden ders almayı seçerim. birisi bana, bir şeyden şikâyete geldiğinde, yine iki seçimim var. şikâyetini kabul etmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını göstermeyi seçmek. ben olumlu yanlarını göstermeyi seçerim.
"yok canım" diye dalga geçtim. "bu kadar kolay mı yani?"
"evet kolay" dedi jerry. "hayat seçimlerden ibarettir. her durumda iki yol vardır. sen her durumda nasıl davranacağını seçersin. sen, insanların senin tavrından nasıl etkileneceklerini seçersin. sen havanın, tavrının iyi ya da kötü olmasını seçersin. yani sen hayatını nasıl yaşayacağını seçersin."
jerrynin sözleri beni oldukça etkiledi. onu uzun yıllar görmedim ama hayatımdaki talihsiz olaylara dövünmek yerine, olumlu seçimler yaptığımda hep onu hatırladım. yıllar sonra jerrynin başına çok talihsiz bir olay geldi. soygun için gelen hırsızlar jerryyi delik deşik etmişler. ameliyatı 18 saat sürmüş, haftalarca yoğun bakımda kalmış. taburcu edildiğinde kurşunların bazıları hâlâ vücudundaymış. ben onu, olaydan altı ay sonra gördüm. "nasılsın?" diye sorduğumda "bomba gibiyim" dedi. peki "olay sırasında neler hissettin jerry?" dedim.
"yerde yatarken iki seçimim var diye düşündüm. yaşamayı seçecektim ya da ölümü. ben yaşamayı seçtim." peki jerry "korkmadın mı? şuurunu kaybetmedin mi?" diye yeniden sordum.
"ambulansla gelen sağlık görevlileri harika insanlardı. bana hep iyileşeceksin merak etme." dediler ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla sürerken doktorların ve hemşirelerin yüzündeki ifadeyi görünce ilk defa korktum. bu gözler bana "bu adam ölmüş" diyordu. "bir şeyler yapmazsam, biraz sonra gerçekten ölecektim."
"ne yaptın?" diye merakla sordum.
"kocaman bir hemşire yanıma yaklaştı ve bağırarak herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını sordu. "evet, var" diye cevap verdim. doktorlar ve hemşireler merakla sustular. derin bir nefes alarak kendimi topladığım gibi bağırdım. "benim kurşunlara alerjim var!" doktor ve hemşireler gülmeye başladılar. tekrar bağırdım. "ben yaşamayı seçtim. beni bir canlı gibi ameliyat edin. otopsi yapar gibi değil."
jerry, sadece doktorların büyük ustalıkları sayesinde değil, kendi olumlu tavrının da büyük katkısı ile yaşadı. yaşaması bana yeni bir ders oldu.
çoğu zaman numara yapmak zorunda kalan insandır. zira o kadar alışılmıştır ki moralli ve neşeli olmanıza, azcık surat indirseniz bir sürü soruya maruz kalırsınız.
üç günlük dünyayı kederle, stresle, kendi mutsuzluğunu yayarak, heba etmek istemeyen kişidir.
hayatın kıymetinin bilincinde, çogu zaman kendiyle savaşsada dışarıya yansıtmayan, bunun için kendinde hak görmeyen benim gibi alalade bi insandır. sahtecılıkle suçlamak yerine, aferin denilip yolundan gidilmelidir.
