sınıfın ali ağaoğlusudur, kırmızı kalemle sınıfın en güzel kızını satın alır, beyaz en iyi sırayı almaya yeter de artar bile, güce tapan bir neslin evlatlarının hatıra dosyalarına ezik hatıralar eklemenin bedeli ise paha biçilmez.
Orta halli bir ailenin cocugu olarak benim ilk pastel boyamdi. Neden zenginlerle bu kadar ozdeslestirildigini o yuzden anlamadim. Babam aldiginda cok sevinmistim. Ben de 12lik kutusu vardi. Kokusuna ayri, renklerine ayri bayilirdim. Birkac yazarinda yazdigi gibi, altin sarisi rengini ayri severdim. Fakat hardal sarisina da uvey evlat muamelesi yapmazdim. Cok kullanisli boyalardi ama bana hep tez bitiyorlar gibi gelirdi. Belli basli renkler hele hemen tukenirdi kirmizi gibi, sari gibi. Onlar bittikce ben üzülüyordum, hatta bazi dönemler bitmesinler diye kullanmadigimi hatirliyorum. Bir de gozum gibi bakardim. Hepsini yerinden cikarir, kutuyu temizlerdim bir guzel. Simdi buyuduk ama aklimdan cikmis degil monami. Gecenlerde Yegenime hediye olarak almak icin aradim fakat bulamadim. Acaba dedim artik satilmiyor mu? Nette bir göz gezdirdim. Sanirim bazi avrupa ülkerinde satilmiyor. Gordugum kadariyla türkiye'de hala satilmakta. Ilk seferde stoklayip getirecegim.
resim derslerinde tüm sınıfın başına toplandığı çocuktur.
-kırmızını kullanabilir miyim?
+kullan
-morunu alıyorum?
+al al (alma desem almayacan sanki şırfıntı)
- yeşilin bende
+peki sarı kimde amk?
ilkokulda iki kutu 48'li bir kutu da 56'lı pastel boyaya sahip olmuş bir çocuk olarak evet boyalarımla çok mutluydum. kendimi bir bok sanmazdım ama o çanta şeklindeki kutularını, salak suratlı stickerlarını uzun uzun seyredip sevmekten, boyalarım kirlendikçe peçeteyle onları temizleyip tertemiz dizmekten, resim yaparken yeşillerin mavilerin 6 7 tonunu da kullanabilmekten büyük mutluluk duyardım...
e biz çok mu zengindik de ortalamanın altında, açlık sınırının biraz üzerinde yaşayan ailelerin çocuklarının okuduğu bir okulda, dandirik resim dersi için boyalardan hiç taviz verilmedi bana? benim 3 kardeşim daha vardı, onların hiç kendi boyaları olmadı hep benim eskilerimi kullandılar.
***
ilkokul 3. sınıftayken, yeni bir şehire taşınmıştık ve ben de 3. kez okul değiştirmiştim... yeni okul, öğretmen, arkadaşlar... tamamen farklı bir kültür. ve babam mutsuz. annem 27 yaşında, üç küçük çocuğunun üzerine dördüncü çocuğunu yeni almış kucağına...
ben resim yapmayı çok seviyorum. o yıla kadar pastel, kuru, guaj, sulu, yağlı boyalar alınmış bana istediğim kadar... o yıl babam iyi değil, ilgilenmiyor benimle. annem kardeşlerimden bana vakit ayıramıyor. ben yeni sınıfımda, yeni boyalarım olsun istiyorum. anneme babama söyleyemiyorum. babamın cebinden para alıyorum gizlice, o kadar kağıt paranın arasından bir tanecik çekiyorum. farketmeyeceğini düşünüyorum...
sonra kırtasiyeye gidip en çok rengi olan, en çoklu pastel boyayı alıyorum. tabi 9 yaşındayım, iyisini kötüsünü bilmediğim için yaklaşık 40 renkli, adi, hani mum boya dediğimiz boyalardan alıyorum. mutluyum.
paranın eksikliğini fark ediyor babam, şimdinin 50 lirası gibi bir para. anneme soruyor, o da bana soruyor yumuşakça. iyi hatırlıyorum, "sen mi aldın, sen aldıysan söyle bak kızmıycam", reddediyorum şiddetle. "bak" diyor annem, "baban da kızmayacak, ama sen aldıysan söyle hadi naptın o parayla?"
anneme aldığım boyaları gösteriyorum, gerçekten de hiç kızmıyor. bense o günden sonra bir daha babamın ne cüzdanına dokundum, ne bir kere cebine elimi soktum...
***
bir yıl kadar önce annemle eski eşyaları karıştırıyoruz, kolileri falan açtık. kutu kutu pastel boyalar çıktı. ben kullandım, benden sonra kardeşlerim de kullandılar yıllarca bitiremedik. hala bir sürü, her rengin her tonu boya var...
anneme dedim, "hep bana aldınız, çocuklar hep eskileri kullandı, ama bana da fazlaydı bunlar aslında..."
bu olayı hatırlattı annem sonra. bir daha gözüm kalmasın, aklım kalmasın diye o güzel boyalarda, bana daha diğerleri sağlam dururken 2 yılda bir neden yeni boyalar aldığını anlattı. ben bu boyaların kıymetini upuzun yıllar sonra fark ettim... annemin kıymetini ise bir kez daha, çok derinden anladım.
Arkadaşlarına hava attığı için çok mutlu olan zengin çocuğuydu.
Geçim için her kuruşun hesabını yapmak zorunda olan memur çocukları olarak böyle şeylere çok hevesle bakardık. Gerçi bizimkiler yine alırdı da sağa sola saçıp kaybedeceğimi bildikleri için almadılar.
