avrupa nü sanatında ressamlar ve seyirci-sahipler erkekti, nesne olarak işlenen kişilerse çoğunlukla kadın. bu ters ilişki kültürümüze öylesine sinmistir ki bugün bile sayısız kadının bilincine biçim vermektedir. kadınlar kendilerine karşı, erkeklerin onlara karşı davrandığı biçimde davranmaktadır. kadınlar da, erkeklerin onların karşılarında yaptıklarını yapıp kendi dişiliklerini seyretmektedirler.
modern sanatta nü türü önemini bir ölçüde yitirmiştir. sanatçıların kendileri de bu önemden kuşkulanmaya başlamışlardır artık. birçok bakımdan olduğu gibi manet bu bakımdan da bir dönüm noktası sayılır. manet'nin olympia'sı titian'ınkiyle karşılaştırırsak manet'nin geleneksel yerine oturtulmuş olan kadının resminde bu yere belli bir baskaldirmayla karşı çıktığını görürüz.
ideal kadın imgesi bozulmuştur. ne var ki onun yerine konan şey -yirminci yüzyılın başındaki öncü resmin değişmez kadını olan- yosmanın gerçekliği nden öte bir şey değildir. (toulouse-lautrec, picasso, rouault, alman dışavurumculuğu, vb.) gelenek akademik resimde de sürdürülmüştür.
