devleti oluşturan bütün kurumların en temelinde yatan en mühim kurumun millet olduğu düşünüldüğünde, milletin de bireylerden oluştuğu fark edildiğinde aslında her devletin kaderinin milletinin dolayısıyla bireylerin elinde olduğu sonucuna varılır. bu şekilde, bireylerin gelişiminin, devletin önemli, güçlü gösteren özelliklerinden biri değil, tam olarak devlet gücünün ta kendisi olduğu bir gerçektir.
en basit anlamda düşünülürse, dünya üstündeki bütün savaş ve işgallerde, orduların kayıplarından sonra bazı bölgeler kazanan kuvvet tarafından ele geçirilir, bazı bölgeler ise ele geçirilemez. işte bu ele geçirilememe durumları, doğrudan o bölgenin halkı ile ilgilidir. şayet halk, başka bir devletin o toprağı ele geçirmesini istemez ise o toprak o halka ve dolayısıyla o halkın (savaşları kaybetmiş bile olsa) devletine ait kalacaktır.
osmanlı devleti, fetret devri'nden sonra hakimiyetini kaybetmiş olduğu üstelik halkı da balkan (eski bizans) olan toprakları çok kısa bir sürede hemen geri almasını da buna borçludur. şayet timur'un orduları ile girilen savaştan önce bu topraklardaki halka kendini kabul ettiremeseydi, zayıflama ardındaki dönemde toprakların tekrar kazanılması imkansız olurdu.
amerika'nın vietnam ve ırak savaşı da aynı biçimde düşünülebilir.
modern devlet yapısı ancak bireylerin özgürlüklerinin ve rahatlıklarının oluşturulmasıyla derinlik kazanacaktır. bunun oluşması için oluşacak ortam da sadece bireyselliğin ön plana çıkarılmasıyla sağlanabilmektedir. zira amerikan siyasetinin temelinde de bu yatar. halk her bir seçimde kendisini daha rahat bırakacak olan bürokratları başa getirmektedir. devletin müdahale alanları kendiliğinden akışına bırakılmıştır, ve modern bir hayat oluşturulmuştur. bireysellik kendi doğal yapısı içinde bunu sağlamaktadır bu nedenledir ki insanların, toplumların kutuplaşması denen o durumu da bertaraf etmektedir.
