10 küsur yıldır istemeden yaptığım eylemdir. çöpe atmaya ya da eskiciye vermeye kıyamıyorum. lakin çekyatların altı doldu taştı, yerim kalmadı.
sordum geçenlerde bir sahafa, sonuçta 10 yıllık dergi, umut sarıkaya'nın amatör karikatürlerinin olduğu sayıları var leman'ın. belki değerlidir dedim. dedim "abi bunların ekonomik bir değeri var mı?" dedi "kiloyla alırlar, zerre değeri yok."
Bende 20-30 tane vardir. eve aldigim gazeteleri atarim, dergileri atmam. Arada kaldigm bazilarini da boyle sakliyorum iste. Atmaliydim belki de. Bilmiyorum.
ailemizde babadan oğula geçen bir durumdur. bir nevi gelenektir bizim için. dedem döneminde 1943-1950 yılları arasında karikatür* dergileri biriktirilmiştir. babam döneminde gırgır, fırt, akbaba, çarşaf ve leman biriktirlmiş ve koleksiyonda en güzide yerlerini almıştır. ve şimdi, benim dönemimde ise uykusuz, penguen ve leman biriktirilmeye devam edilmektedir. bakalım benim çocuklarım torunlarım da biriktircek mi lan. ben nasıl 1945 in esprilerine gülmüyorsam onlar da mal mal bakacaklar eminim.
elimde 90 adet penguen 78 adet uykusuz olmasına sebebiyet veren tutkudur. atılamaz ayıptır,yazıktır günahtır... hatta kitaplıkta özel yer açılasılardır ve hakederler... yıllar sonra da çok sıkışırsam maliyet fiyatına dahi satsam 252 tl kazanabileceğim ekmek kapısıdır.
haftalık yayınlanan mizah dergilerini okumayı sevmeyen yoktur sanırsam. zaten tek bir çeşit yok, türlü türlü mizah dergileri yayınlanıyor. misal ben haftada 2-3 tanesini okuyorum, okumaya gayret ediyorum.
bu dergilerin benim için değeri; satın aldığım fiyatın çok üzerinde. her sayısında hayranlık uyandıran yazılar, çılgın atan muhalif karikatürler, fevkaladenin fevkinde tespitler. kıyamıyorum lan sözlük..
evet, kıyamıyorum atmaya. biriktiriyorum aldığım her sayıyı. bazen kızanlar oluyor; "at şu püsürlerini" diye ama asla böyle bir düşüncem yok. veriyorum ayarı "sofraya bir tabak fazladan koyarız" şeklinde. atılır mı lan? atmam, atılmasına da müsaade etmem.
okurken içine girip keyif aldığın için günlük gazete gibi muamele gösterip köşeye atamıyosun. ama bu eylem uzun vadede bir ton sarı gazete kağıdı olarak döner. bir başka biriktirme yöntemi de ilerde sahaflara satar zengin oluruz zihniyetidir.
lise döneminde hastalık halinde yapılan eylem.dolap, valiz, sırt çantası gibi kıyı köşe yerlerde saklanırda saklanır.hala duru benimkiler.çocuklarıma göstericem ilerde deyü saklar da saklarım.görürsek tabi o günleri!
1 seneden fazla bir suredir devam ettirmeye calıstıgım ugras. sonraları hem annemin acık hedefi haline gelmesi hem de ilk gun heyecanımın kacması nedeniyle salıvermis bulunmaktayım. yine de insan biriktirdiklerinin de atılmasına kıyamıyor.
oda yeterince havalandırıldığında rahatsız edici bir kokusu olmayan uzun soluklu eylemdir.
penguen biriktirmeye başlayınca bu işe tahsis ettiğim gayet büyük ebatlardaki raf, penguen'in içinden uykusuz çıkmasıyla tahminimden çok çabuk dolmuş ve beni dergilerle ilgili radikal bir karar almanın eşiğine getirmiştir. atmaya kıyamıyorum, saklayacak yer bulamıyorum, ne yapacağımı bilemiyorum. bu çözümsüzlük yakında uykularımı kaçıracak diye korkuyorum...
ama yine de güzeldir mizah dergisi biriktirmek. bakmayın bana, benim ağzıma sıçan şey ersin karabulut ve yiğit özgür'ün penguen'den ayrılması oldu. yoksa penguenlerim, rafım ve ben gayet mutluyduk.
not: ayrıca ilk sayıların az kişide bulunması dolayısıyla ileride çok para edeceği de yalandır, zira hem penguen hem uykusuz ilk sayılardan itibaren her 30 sayıda bir derginin tümünün yer aldığı ciltler yayınlıyorlar ve tüm kitapçılarda bulunabiliyor.
bir seneden fazla yapıldığında artık yatak örtüsü bile olabilecek eylem. ama sabah kalkıp gözünüze ilk gelen karikatür umut sarıkaya nın olunca "ananı, o ne lan" diyerek de uyandırır adamı benden söylemesi.
Benim için bir tutku haline gelen eylem. Gırgır'ın ve leman'ın son zamanlarından sayılar olmasına rağmen birikimin büyük kısmını penguen'in ve uykusuz'un tüm sayıları oluşturur. Arada çıkan ama yayın hayatına uzun süreli devam edememiş olan Hıbır, Hbr maymun, dıgıl, Avni, Limon, Joker de karışık sayılar olarak durur. Bu dergi biriktirme işini çöpçülük olarak görmemek lazım. Zira mizah dergilerimiz genelde güncel siyasi olaylara da sıklıkla değiniyorlar. Hele ki bizim ki gibi bir ülkede siyaset dünyası ve siyasetçiler oldukça fazla malzeme vermekteler. Durum böyle olunca yıllar önce yayınlanan dergideki bir karikatür hatırlattıkları ve çağrışımda bulundurdukları adına olaya romantik bir yön de katıyor. Kaldı ki bir de aramızda şimdi bulunmayan bazı ustaların, bazı sanatçıların o dönemdeki eserlerine dönem dönem göz gezdirmekte iyi geliyor. Mizah dergisi olarak Penguen ve uykusuz'u tanıyan kuşak ne yazık ki Arap Kadri ve Tarzan'ı, Muhlis Beyğ ve yavlum Mithat'ı, en Kahraman Rıdvan'ı dolayısıyla Bülent Arabacıoğlu'nu, Galip Tekin'in sayısız öyküsünü, Utanmaz adam'ı, stereo Seyfi'yi, Zalak MAhmut'u, Suat Gönülay'ı, Birol Bayram'ı, nefis çizgileri ve nefis öyküleri ile ilban ertem'i, eşek Herif'i, ergen'i ve daha sayısız çizgi roman dünyasının mizah dergilerinde hayat bulmuş kahramanlarını tanımadan geçirecekler ömürlerini. Bu bir kayıp mı? bence öyle... Bugün çizdiklerine güldüğümüz Erdil Yaşaroğlu'nun Hıbır'da başlayan mizah yaşamının orjinini bilmek te gerekiyor bence. Marlon'u tanımadan Komikaze okunur mu mesela?
Ailem ve de özellikle annem mizah dergilerini daha çocukken almamı, hele hele biriktirmemi hiç istemezlerdi. içlerinde bulunan kimi açık saçık karikatürlerden dolayı... Ama ben bugün 8 yaşındaki oğlumun halen almakta olduğum Penguen ve Uykusuz'u okusun diye bizzat önüne bırakıyorum. Bu dergilerin içlerinde bulunan muhalefet, bilinç ve kendileri de idealistliğini kaybetmemiş onlarca yazar ve çizerin şüphe götürmeyecek bir şekilde insan kişiliğini oluşturmasına faydası olduğuna inanıyorum. Bu dergilerle başlayan okuma ve biriktirme alışkanlığı bir süre sonra sadece onlardan alınanlarla doymamaya başlıyor ve sizi bir sonraki basamaktaki dergilere ya da kitaplara yönlendiriyor. Üstelik bugün ciddi anlamda, tiraj kaygısı olmadan, kimseden korkmadan eleştiri yapan mizah dergilerinden başka yayın organı var mı? Mizah kültürünüz oluşmasına, abartmadan söylüyorum olaylara bakış açınızdan, espri yapmanıza, sosyalliğinize kadar mizah dergilerinin çok ciddi katkıları var hayatımıza. Bugün bir arkadaş ortamında selçuk erdem, yiğit özgür, erdil yaşaroğlu, serkan altuniğne, ersin karabulut, alpay erdem, otis abi, ipek ve Burak muhabbeti yapmamış kaç kişi vardır arkadaş ortamlarında.
bana verdiklerinden, kattıklarından dolayı gerçekten de başta oğuz aral ve tekin aral'a, altan erbulak'a ve daha bir çok ustaya olan minnetimin bir parçası olarak zaman zaman tozlansalar da mizah dergileri evimin bir yerlerinde ben ölene kadar barınmaya devam edecekler. Buna biriktirmek demek değil de aynı evi paylaşmak demek daha doğru. Belki de ben çok duygusalım ama bu dergilerle aramızda 1983 yıllarında kurulan, sonra fiyatları 40 turgut olunca bir miktar sekteye uğrayan ,kendilerinin toparlanmasıyla yeniden oluşan bağ kopmaz bir şekilde birbirimize bağlı. canlarım benim onlar.
her an onlara bir zarar gelebilir düşüncesiyle sizi sinir sahibi yapabilir. hele bir de şehir dışında okuyorsanız ve o canım dergiler odada tek başlarına anne ve küçük kız kardeş ile beraber masum masum oturuyorlarsa eve her gittiğinizde "bunlara dokunmayın vallahi kötü olur bak!!!11" tarzında tehditler savurmanıza sebep de oluyor.
koleksiyondaki dergi sayısı arttıkça kıymeti de artıyor. hele bir de bir sayıyı almayı unuttuğunuzu ya da bi şekilde kaybolduğunu düşündüğünüz anda o dergi olmadık bi yerden çıkarsa değmeyin keyfinize.
bir zaman sonra bir köşede unuttuğunuz ve sonra gördüğünüzde
-ulan amma çok almışım bunları almasaydım 1.25x170= 212. ağzıma s.çmışın penguen. şeklinde bir serzeniş yapılabilir.
oda da kötü kokuların oluşmasına neden olan, dolapları işgal eden, görüntü kirliliği yaratan, annenin sürekli şikayet etmesine sebep olan zevk. kıyamam lan ben de atmaya.
''hem ilk sayıları biriktirenler yoktur, satıp zengin olucam ilerde'' gibi aptal bir düşünceye sahibim. şaka lan şaka.
