islam'ı bırakıp Hristiyanlığa geçmek mantıklı değil. islamiyet'te ayetlerde sevap kazanmak isteyenlerin ve bir günaha kefaret olarak köle azat etmek sürekli olarak öğütlenmiş ve yüceltilmiştir.
Hristiyanlıkta ise ayetlerde kölelere efendilerine itaat etmelerinin sevap olduğu yazar. Şu iki karşılaştırma bile islamiyet'i seçmek için yeterlidir.
Yeni Ahit’in bazı risalelerinde, kölelerin efendilerine –yalnızca nazik ve makul olanlara değil, sert olanlara da- saygı ile itaat etmeleri gerektiği yönünde nasihatler verilmektedir (1. Pet. 2:18).
Efendilerine koşulsuz sevgi gösteren kölelerin, bu davranışlarıyla Tanrı’nın ve Hıristiyanlığın öğretilerine gölge düşmesini engelleyecekleri belirtilmektedir (1. Tim. 6:1).
Aslına bakılırsa, efendilerine hizmet etmek köleler için ahlaki bir yükümlülüktü. Efendilerine, yalnızca onlar izlediği sırada değil, tüm içtenlikleriyle, Tanrı’nın takdirini kalplerinde hissederek saygı göstermelidirler (Efs. 6:5- 6).
Tartışmasız bir biçimde tam dürüstlük ve mutlak itaat gösteren köleler, Hıristiyan öğretisine itibar sağlayacaktır (Tit. 2:9-10)
en üstteki yazarın denk geldiği amerikan protestanizmi bir misyonerliğe denk gelmiş belli.
agp zamanında kanunları kendine yontarken hacı hoca şeyhleri de içine katacak şekilde olsun diye "ibadet yeri/ibadethane" gibi çok geniş kapsamlı ve geniş anlamlı ifadeler kullandı. dolayısıyla kanunda yeri yok falan gülünç kaçıyor.
mesela bizim kilisenin yapısı daha oturmuş ve hiyerarşiktir. hesabı kitabı yasallığı sırf türkiyedeki kanunlar yüzünden değil dünyanın her yanında aynıdır, sistemlidir... neyse ne diyordum...
yasallık durumları var. avukatları vs de vardır. "kamp" yaparız bedava aq denilmiş belli...
bu tür misyonerliklerden bizzat ben nefret ederim... isa'yı ucuza satıyorlar diye... ayağa düşürüyorlar diye.
ben bizim kiliseye gelip de hristiyan olucam diyen adam kovaladığımı bilirim... şurda başka kilise var oraya git diye vs.
köleliğe gelince: kölelere efendilerinize ve vatandaşlara da imparatorlara krallara karşı gelmeyin, ayaklanayım falan demeyin anlamındadır... sıkıntı yok yani.
Bir gün okula giderken otobüste baya temiz yüzlü bir amerikalı ”kabus”un ne demek olduğunu sormuştu. Böyle pat diye. Dedim bad dream. Neyse, Son iki lafladık. Benden önce bir durakta indi. inmeden hemen evvel telefon numaramı istedi, bizim böyle amerikalı türklü bir arkadaş grubumuz var, ingilizce-türkçe pratik yapıyoruz birbirimizle, sen de gel falan dedi. O an aklıma bir artniyet gelmedi. Verdim telefonu. Birkaç gün sonra wp’tan yazdı, buluşma yeri için tarih ve saat verdi. Tabii, gitmedim. Ama Hala aklıma geldikçe merak ederim. Gerçekten öyle sosyal bir grup muydu yoksa fetöcü ya da çeşitli misyonerlik tarzı bir örgütlenme miydi diye. ikinci ihtimal daha olası geldiği için gitmemiştim. Eskiden fetöcüler de otobüs terminallerinde falan öğrencilere böyle yaklaşırkardı. Hatta Bir tane oç yüzünden otobüsümü kaçırıyordum az daha. Bir kez daha böyle tipler beni bulursa, “niye ben, bahsetsene biraz” diyeceğim. Saftirik bir tipim var galiba. Neyse.
bu din tüccarlarına bir kaç kere denk gelinmiş ama ağız tadı ile sohbet edememiştik.
biraz incil okumanın verdiği rahatlıkla, engizisyon ve aforoz konularına girip sola gratia (hristiyanlık da olduğu gibi islam inancında kur'an da bu vardır) ve legalism'e işi bağlayınca ve insanlık tarihi-teolojik açıdan ezoterik veya pagan dinlerden başlayan "insan'ın yarattığı tanrı inancı mı, insanı yaratan tanrı inancı mı?" ikilemine konuyu getirince ortalıkta ne papalık ne kilise ne misyonerler kalıyordu.
tıpkı bizim yobazların yaptığı gibi insanlara tanrı'nın allah'ın (yaratıcıyı ne isimle anıyorsanız) dinini değil, kendi dinlerini satıyorlar, pazarlıyorlar.
sonuç olarak; hangi din pazarlamacısı olursa olsun, onların gözünde "ateist" oluyoruz.
tasavvufla ilgili herhangi bir şey, film, dizi veya reklam misyonerlik faaliyetidir. özellikle mevleviliği bu konuda çok etkin kullanıyorlar. kelleleri yani prof.ları, sanatçıları, iş adamlarını bu yolla tavlıyorlar. mevleviler önümüzdeki yıllarda fetö gibi örgütlü bir kuruluş olacak ve yine aynı senaryoyu izleyeceğiz. (belki benim ömrüm yetmez *
