türk aile yapısının sonucunda ortaya çıkan baskılardan biridir çocuklar üzerindeki.
çünkü çocuk* hem biraz utangaçtır hem de bıkkınlık vermiştir artık hep aynı diyaloglar.
"ooo, kocaman olmuş bu yav!"
"bizi geçmiş"
"dersler nasıl gidiyor bakalım."
"bizim bilmem ne taktir getirmiş sen ne aldın."
"büyüyünce ne olacaksın?"
"sen hangi takımı tutuyorsun?"
bombayı sona sakladım: "anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı?" ben genelde buna değişiyor diye cevap verirdim.
aslında her ne zaman bu sorular sorulsa benim içimden geçen, vermek istediğim tek bir cevap vardı hiç söyleyemediğim.
(bkz: sanane lan yarram)
küçüklükten beri çocuğa "terbiye" adı altında dayatılan fakat ileride kişinin misafir karşılama konusunda istem dışı yapmacık bir tavır takınması ve toplum tarafından yadırganması gibi farklı sonuçlar doğurabilecek durumdur.
şahsen ben evladıma böyle bir şeyi kesinlikle dayatmam. kasılıyor lan ufacık çocuklar, yazık günah.*
bide onunla kalmayıp misafirin yanına gidince annenin "bilmem ne teyzesi bilmem ne sana hoşgeldin diyecekmiş" diye subuk bir laf etmesiyle de sonuçlanabilen durum.
evde yokmuşum gibi davranmalarını aile bireylerine tembihlerim ama sonuç başarısız olur her seferinde. tanımadığımız insanlara zorla karşılama merasimi yapmakta neyin nesidir.
