o dakikadan sonra, size yüklenen role bürünüp misafire tokat atıp yerlerde yuvarlanırsanız, hem hıncınızı alır hem de özürlü anlayışından yararlanıp kınanmaktan yırtarsınız.
susturmuyorlar ki efendim. Hangi okul, hangi bölüm, hangi zırt, hangi zurt. insan bir süre sonra mırıldanarak cevap veriyor. O zamanda yabani oluyorsun. Bundan sonra susmak lazım diye düşünürken, bunun da işe yaramayacağını görmüş bulunduğum sözdür.
efendim, geçenlerde evimize bir misafir geldi, annemin kaynanasının, gızının görümcesinin bilmem taa nesiymiş. bende bu misafirleri daha önce hiç görmemiştim sadece annemin böyle efsane anlatır gibi anlattığı hikayelerden tanıyorum. benim yapımda da vardır biraz, hiç tanımadığım bir insanla ilk tanışmamda pek konuşmam. durum böyle olunca bende gelen misafirleri daha önce hiç görmemiş, konuşmamış olmamamdan dolayı misafirlerin yanında bulunduğum sürece sustum ve annemin dediklerini başımı sallayarak onayladım. misafirler gittikten 1 gün sonra annem misafirler ile arasında geçen diyaloğu güle güle bana anlattı durum şöyle efendim;
misafirler: geçmiş olsun. oğlunuz çok hasta galiba?
annem: efendim? anlayamadım ne hastası?
misafirler: ya yemek boyunca hiç konuşmadı ya,sonrada baş hareketleri ile onayladı dediklerinizi, konuşamıyor mu? özürlü mü?
annem: yok! ne diyorsunuz siz, oğlum gayet güzel konuşur. sizin yanınızda susmuş...
